HAPPY REUNION

fRIENDS fOREVER...

Around twenty five to thirty friends...
 Who studied together for 12 years...
Meeting after 5 long years...... Getting to know what they are now...
Cherishing those good old times...
Sharing their love, laughter, changed ideas (and a single plate of noodles, nuggets, pastry...)...
Isn't that wonderful???!!!

അതെ, സ്കൂളില്‍ ഒന്നിച്ചു പഠിച്ച ഞങ്ങള്‍ കുറേ പേര്‍ ഇന്ന് ഞങ്ങളുടെ തറവാടായ Focus Mallല്‍ ഒത്തുകൂടി. ഫേസ് ബുക്കില്‍  എല്ലാവരെയും ഇന്‍വൈററു ചെയ്തു. ഫേസ് ബുക്കില്‍ ഇല്ലാത്ത പലരെയും ഫോണ്‍ ചെയ്തു അറിയിക്കാനും ശ്രമിച്ചിരുന്നു. പക്ഷെ രണ്ടു ദിവസം കൊണ്ടാണ് എല്ലാം പ്ലാന്‍ ചെയ്തത്. അതുകൊണ്ട് പലരും അറിയാതെ പോയി.

എനിക്ക് ഈ റീയൂണിയന്  പോകാന്‍ പറ്റും എന്ന് കരുതിയതല്ല. കാരണം എന്റെ റൂംമേറ്റും നല്ലൊരു സുഹൃത്തും കൂടിയായ ജിന്‍സിയുടെ ഏക ചേച്ചിയായ ലിന്‍സിചേച്ചിയുടെ കല്യാണത്തിന് തൃശ്ശൂരില്‍ പോകാമെന്ന് ഞാന്‍ അവള്‍ക്കു വാക്ക് കൊടുത്തിരുന്നു. പക്ഷെ ആ യാത്ര ക്യാന്‍സല്‍ ചെയ്യേണ്ടി വന്നു. കാരണം അമ്മ ചെന്നൈയിലേക്ക് പോകുന്നത് ഇന്നാണ് (അതേ കാരണത്താലാണ് എനിക്കിന്ന് ബ്ലോഗ്‌ ചെയ്യാന്‍ പറ്റുന്നത്). അച്ഛന്‍ എന്തോ പരിപാടിക്ക് വേണ്ടി പോയി, ഇനി നാളെ രാത്രിയേ തിരിചെത്തൂളൂ.  ഞാന്‍ തൃശ്ശൂരില്‍ പോയി തിരിച്ചു വരുമ്പോഴേക്കും രാത്രി പത്തു മണിയൊക്കെ ആകും. അതുകൊണ്ട് ആ പോക്കു തഥൈവ! അതുകൊണ്ട് ഞാന്‍ അതിരാവിലെ തന്നെ എഴുന്നേറ്റ് (9.30am) ദിനചര്യകളൊക്കെ കഴിഞ്ഞതിനു ശേഷം ഞങ്ങളെപ്പോലുള്ളവര്‍ എന്നും തെണ്ടിത്തിരിയാന്‍ പോകാറുള്ള ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം Focus Mallലേക്കു കെട്ടിയെടുത്തു. അവിടെ എത്തിയപ്പോള്‍ സമയം 10.30am. (പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട കാര്യം എന്താണെന്നുവച്ചാല്‍ റീയുണിയനു പറഞ്ഞ സമയം 10am ആയിരുന്നു. ഞാന്‍ അവിടെ എത്തി. ആരെയും കാണുന്നില്ല. ജെബിയെയും അമ്മുവിനേയും വിളിച്ചപ്പോള്‍ വരുന്ന വഴിയിലാണെന്ന് പറഞ്ഞു. അപ്പോള്‍ പെട്ടെന്ന് രാഖി എന്റെ മുന്നില്‍ വന്നുചാടി. അവള്‍ വന്നിട്ടും കുറേ നേരമായത്രേ. പിന്നെ ഓരോരുത്തരായി വന്നുതുടങ്ങി. നാലുപേര്‍ ആയപ്പോഴേക്കും അവിടെയുള്ള സെക്യൂരിറ്റി ചേട്ടന്‍ വന്നു പറഞ്ഞു
"മക്കളെ... ഇത്ര ബഹളം ഉണ്ടാക്കല്ലേ...".
പിന്നെ ആള്‍ക്കാരുടെ എണ്ണം കൂടിയപ്പോഴേക്കും ആ ചേട്ടന്‍ തലയില്‍ കൈ വച്ചു നിന്നുപോയി! അദ്ദേഹത്തെ ഇനിയും ബുദ്ധിമുട്ടിക്കണ്ടെന്നു കരുതി ഞങ്ങള്‍ ഫുഡ്‌ കോര്‍ട്ടിന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് നടന്നു. പത്തോ പതിനഞ്ഞോ ആള്‍ക്കാര്‍ ആയപ്പോഴേക്കും അവിടുത്തെ മാനേജര്‍ വന്നു പറഞ്ഞു
"നോക്കൂ, ഒരുപാട് പേര്‍ വരുന്ന സ്ഥലമാണ് ഇവിടം. ഇത്രയധികം ഒച്ചപ്പാടുണ്ടാക്കിയാല്‍ മറ്റുള്ളവര്‍ക്കത് ശല്യമാകും."
ഞാന്‍ ചുറ്റും നോക്കി. ശരിയാണ്. ഒരുപാട് സ്നേഹപ്പറവകള്‍ ഉള്ളു തുറന്നു സംസാരിക്കാന്‍ വേണ്ടി വരുന്ന സ്ഥലമാണ്. പക്ഷെ ഇപ്പോള്‍ എല്ലാവരും ഞങ്ങളെ തീക്ഷണമായി നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവരുടെ കണ്ണുകളില്‍ നിന്നും വായിച്ചെടുക്കാമായിരുന്നു അവരുടെ മനസ്സ്
"ഹോ! എവിടുന്നു വരുന്നു ശല്യങ്ങള്‍? ഇവരെന്താ ലൌട്സ്പീകര്‍ വിഴുങ്ങിയിട്ടുണ്ടോ? മനുഷ്യനെ സ്വസ്ഥമായി പഞ്ജാരയടിക്കാനും സമ്മതിക്കില്ല അലവലാതികള്‍!"
അപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ മാനേജറുടെ വായടപ്പിക്കാന്‍ വേണ്ടി അവിടെ നിന്ന് ഒരു പ്ലേറ്റ് നൂഡില്‍സും നഗ്ഗെട്റ്റ്സും രണ്ടു ഫ്രൂട്ട് സലാടും ഓര്‍ഡര്‍ ചെയ്തു. അത് തീരുന്നത് വരെ അയാളെക്കൊണ്ട് ശല്യം ഇല്ല. പക്ഷെ എല്ലാം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ വീണ്ടും അങ്ങേരു വന്നു. ഇത്തവണ നല്ല ഗൌരവത്തിലായിരുന്നു. പിന്നെ ഞങ്ങള്‍ അവിടെ അധികം നിന്നില്ല. പുറത്തിറങ്ങി.
അന്നേരം സമയം 1pm. അപ്പോഴേക്കും കുറേ പേര്‍ വീട്ടിലേക്കു പോയി. ചിലര്‍ ഉച്ച ഭക്ഷണം കഴിക്കണം എന്ന് പറഞ്ഞു അസ്മ ടവറിലേക്കു പോയി. ബാക്കി ഞങ്ങള്‍ ആറു പേര്‍ ഫോകസ്സിനുള്ളില്‍ ചുറ്റാന്‍ തുടങ്ങി. CCDല്‍ കയറി ഓര്‍ഡര്‍ കൊടുത്തു. വീണ്ടും കത്തിയടി. ഓര്‍ഡര്‍ ചെയ്ത പേസ്റ്ററി വന്നപ്പോള്‍ പിന്നെ അടുത്തിരിക്കുന്നയാളുടെ പ്ലേറ്റില്‍ കയ്യിട്ടു വാരാനായി ആക്രാന്തം. ചവര്‍ചിട്ട് വായില്‍വെക്കാന്‍ കൊള്ളാത്ത ഒരു കാപ്പി ആറു പേരും കൂടി കുടിച്ചു തീര്‍ത്തു (അത് കുടിക്കുന്നതിനു അവര്‍ ഇങ്ങോട്ട് കാശ് തരേണ്ടതാണ്). അവസാനം കിട്ടിയ ചിക്കന്‍ ടിക്ക സാന്‍ഡ്വിച് മാത്രം നല്ലതായിരുന്നു. ബില്ല് വന്നപ്പോള്‍ എല്ലാവരും ഷോക്ക്‌ അടിച്ച കാക്കകളെപ്പോലെ അവിടെ ഇരുന്നു. പിന്നെ ആരു ബില്‍ പേ ചെയ്യും എന്ന കാര്യത്തില്‍ അടിയായി. അവസാനം എല്ലാ എച്ചിക്കണക്കുകള്‍ക്കും ഒടുവില്‍ അത് സോള്‍വ്‌ ആയി. ഞാന്‍ വീണ്ടും ചുറ്റിലും നോക്കി. ഫുഡ്‌ കോര്‍ട്ടില്‍ കണ്ട മുഖഭാവങ്ങള്‍ തന്നെ ഇവിടെയും. പക്ഷെ ഒരു ഡയലോഗ് കൂടെ അധികമുണ്ടാകും
"എച്ചികള്‍... എവിടുന്നു വരുന്നു ആവോ???"
ബില്ലടയ്ക്കാന്‍ പോയപ്പോള്‍ എന്നോട് കടയുടമ ചോദിച്ചു
"നിങ്ങള്‍ എവിടുന്നു വരുന്നു?"
ഈ ചോദ്യം എന്ത് ഉദ്ദേശത്തിലാണ് അയാള്‍ ചോദിച്ചത് എന്നറിയില്ല. എന്തായാലും പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവിടം കാലിയാക്കി. അപ്പോള്‍ സമയം 2pm. പിന്നെ ഫോകസ്സിനു പുറത്തിറങ്ങി ഓരോരുത്തരും ഓരോ വഴിക്ക് പോയി...
ചടിപിടി എന്നയിരുന്നതുകൊണ്ട് ഇത്രയധികം പേര്‍ വരുമെന്ന് ആരും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല. എന്തായാലും മനസ്സ് നിറഞ്ഞു. അടുത്ത വര്‍ഷം മുന്‍കൂട്ടി പ്ലാന്‍ ചെയ്തു നടത്തണം, അതും എത്ര ഉച്ചത്തില്‍ സംസാരിച്ചാലും ആരും ഓടിക്കാന്‍ വരാത്ത, എത്ര നേരം വേണമെങ്കിലും ഒന്നിച്ചിരുന്നു കത്തിയടിച്ചു പൊട്ടിച്ചിരിക്കാന്‍ ആകുന്ന ഏതെങ്കിലും ഒരു സ്ഥലത്ത് വച്ച്‌...
ഈ സംഭവ വികാസങ്ങളും പിന്നെ ഇവിടെ പറയാന്‍ പറ്റാത്ത ചിലതും (കാരണം അതൊക്കെ എഴുതിയാല്‍ അടി വരുന്ന വഴി അറിയില്ല) പിന്നെ ഇവിടെ പറയാന്‍ മറന്ന ചില നല്ല നിമിഷങ്ങളും... എല്ലാം ചേര്‍ത്തു വായിച്ചാല്‍ ഇന്നത്തെ ദിവസം എന്റെ ജീവിതത്തിലെ മറക്കാനാകാത്ത ഏറ്റവും നല്ല ദിനങ്ങളില്‍ ഒന്നാണെന്ന്.
യാത്ര പറഞ്ഞു പിരിയുമ്പോഴും, പഴയ സുഹൃത്തുക്കളെ വീണ്ടും അടുത്തറിഞ്ഞ സന്തോഷവും, അടുത്ത വര്‍ഷം വീണ്ടും ഇതുപോലെ ഒത്തുകൂടാന്‍ പറ്റെണമേ എന്ന പ്രാര്‍ത്ഥനയായിരുന്നു മനസ്സു നിറയെ......

Strike @ JECC

ഹാ... അങ്ങനെ sms ഫോര്‍വേഡ് ചെയ്യുന്ന പണിയും നിര്‍ത്തി. അത്രയേറെ നല്ല അനുഭവങ്ങളാണ് ആ ഒരു sms വെറും രണ്ടാഴ്ച കൊണ്ട് എനിക്കു സമ്മാനിച്ചത്‌. എല്ലാം എന്റെ കയ്യിലിരിപ്പു കൊണ്ടു തന്നെ!ഇങ്ങനെയാണ്  നാം ഓരോ പാഠങ്ങള്‍ പഠിക്കുന്നത്. പിന്നെ എല്ലാ തെറ്റുകളും ഈ ജന്മം കൊണ്ട് ചെയ്തു തീര്‍ക്കാന്‍ പറ്റാത്തതുകൊണ്ട് മറ്റുള്ളവരുടെ അനുഭവങ്ങളില്‍ നിന്നും മനസ്സിലാക്കുന്നു. ഏതായാലും ഈ തെറ്റില്‍ നിന്ന് ഞാന്‍ പഠിച്ച ചില പാഠങ്ങള്‍:
1 . ആളും തരവും നോക്കിയേ sms അയക്കാന്‍ പാടുള്ളൂ.
2 . എല്ലാവരും എല്ലാ തമാശകളും ഒരുപോലെ ആസ്വദിക്കണം എന്നില്ല.
3 . ടീചേഴ്സിനോട് ഇടപഴകുമ്പോള്‍ "സൂക്ഷിച്ചാല്‍ ദുഖിക്കേണ്ട".
ഇതൊക്കെ അറിയാവുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ തന്നെയാണ്. പക്ഷെ എനിക്കു ഇരുപത്തി ഒന്നര വയസ്സുവരെ ( കുറച്ചു കൂടെ വ്യക്തമായി പറഞ്ഞാല്‍...കോളേജ് ലൈഫ് തീരുന്നതുവരെ...) കണ്ടക ശനിയോ ഏഴര ശനിയോ അങ്ങനെയെന്തൊക്കെയോ ആണെന്ന് അച്ഛന്‍ പറഞ്ഞത് ഓര്‍മയുണ്ട്. അത് എന്നെയും കൊണ്ടേ പോകൂളൂ എന്നു തോന്നുന്നു ............

എല്ലാവരും ദീപാവലിയൊക്കെ അടിപൊളിയായി ആഘോഷിച്ചോ? ഞങ്ങളുടെ വീട്ടില്‍ രാത്രി ചിരാതുകള്‍ കൊളുത്തി വച്ചിരുന്നു. എന്തൊരു ഭംഗിയാണ് അതു നോക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കാന്‍ (വേറെ പണിയൊന്നുമില്ലെങ്കില്‍!) ദീപാവലി സ്വീറ്റ്സ്  വാങ്ങിക്കുന്ന പതിവൊന്നുമില്ല. പക്ഷെ സ്കൂളില്‍ പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് ക്ലാസ്സില്‍ കുറെ ഉത്തരേന്ത്യന്‍ സുഹൃത്തുക്കള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവര്‍ ദീപാവലി സ്വീറ്റ്സ് കൊണ്ടുത്തരും. അതുതന്നെ വലിയൊരു ആഘോഷമായിരുന്നു. സാദാ ബേക്കറിയില്‍ നിന്നു വാങ്ങുന്ന സ്വീറ്റ്സ് ഒന്നുമല്ലാട്ടോ... വീട്ടില്‍ തന്നെ ഉണ്ടാക്കിയ ജിലേബിയും പേടയും ഘീ പാക്കും സോന്‍ പാപ്പ്ടിയും ബര്‍ഫിയും പിന്നെ പേരറിയാത്ത വേറെ പലതും...ഹോ! ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ വായില്‍ കപ്പലോടിക്കാനുള്ള വെള്ളം വരുന്നു! അതൊക്കെ ഒരു കാലം... (ദീര്‍ഘ നിശ്വാസം)

നാളെ, അല്ല, ഇന്ന് കാലത്ത്, നാലു മണിക്ക് ചാടിപ്പിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റ്  അഞ്ചേ പത്തിനുള്ള ട്രെയിനില്‍ ഓടിക്കയറി... അങ്ങനെ ഒരുപിടി പരാക്രമങ്ങള്‍ക്കൊടുവില്‍ കോളേജില്‍ എത്തിപ്പെടെണ്ട കാര്യമൊന്നും ഇല്ല. കാരണം കോളേജില്‍ നിലനിന്നിരുന്ന സംഘര്‍ഷാവസ്ഥ കണക്കിലെടുത്ത് S5 & S7 ക്ലാസുകള്‍ താല്‍കാലികമായി പിരിച്ചുവിട്ടിരിക്കുകയാണ്. കോളേജിന്റെ ചരിത്രത്തിലെ രണ്ടാമത്തെ strike ആണ് ഇപ്പോള്‍ നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. ഈ രണ്ടും സാക്ഷ്യം വഹിക്കാന്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഭാഗ്യമുണ്ടായി! വ്യാഴാഴ്ച വരെയെങ്കിലും ഇത് തുടര്‍ന്നാല്‍ മതിയായിരുന്നു. വെള്ളിയാഴ്ച എന്റെ ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസെന്‍സ് കിട്ടാനുള്ള ടെസ്റ്റ്‌ ആണ്. ഇന്നാണ്  ജീവിതത്തില്‍ ആദ്യമായി ഞാന്‍ H എടുക്കുന്നത്! വ്യാഴാഴ്ച വരെ strike തുടര്‍ന്നാല്‍ എനിക്കു H എടുത്തു പ്രാക്ടീസ്  ചെയ്യാമായിരുന്നു. ഇനി ടൂ വീലറില്‍ 8 എടുക്കണം പോലും! എന്താ ചെയ്യണ്ടത് എന്ന് ഒരു പിടിയും ഇല്ല. അതുകൊണ്ടാണ് strike നീട്ടിക്കിട്ടാന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥന. ശ്ശോ! ഒരു ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസെന്‍സ് എടുക്കാന്‍ എന്തൊക്കെ പണിയാണ്! അതിലും നല്ലത്, ഞാന്‍ ഇത്ര നാളും ചെയ്തിരുന്നതുപോലെ, "എനിക്കു ലൈസെന്‍സ് ഒക്കെ കിട്ടിയിട്ട് കാലം കുറെ ആയി.ഞാന്‍ ഇപ്പോള്‍ expert ആണ്" എന്നാ ഭാവത്തില്‍ വണ്ട്‌ എടുത്തു ഓടിക്കുക! പക്ഷെ അതിനു നല്ല മനക്കട്ടിയും പിന്നെ അഭിനയ പാടവവും വേണം. 'എന്നെ കണ്ടാല്‍ കിണ്ണം കട്ടതു പോലെ തോന്നുന്നുണ്ടോ' എന്ന ഭാവത്തില്‍ ലൈസെന്‍സ് ഇല്ലാതെ വണ്ടി ഓടിച്ചാല്‍ നല്ല സ്റ്റൈല്‍ ആയിക്കിട്ടും :P
ഇന്നത്തേക്ക് ഇത്ര മാത്രമേ ഉള്ളു. ഇപ്പോള്‍ എന്റെ ഒരു സുഹൃത്ത്‌ ഓണ്‍ലൈന്‍ ഉണ്ട്. കുറച്ചു നേരം അവളെ കത്തി വെച്ചു വധിക്കണം. പിന്നെ ആഹിന്റെ നിര്‍വൃതിയില്‍ സുഖമായി കിടന്നുറങ്ങണം. അതാണ്‌ ഇപ്പോഴത്തെ ലക്ഷ്യം. അടുത്ത പോസ്റ്റില്‍ പുതിയൊരു ലക്ഷ്യവുമായി വീണ്ടും കാണാം.

Till then...

Good night

Sweet dreams
Take care......!!!!!!

ഫോര്‍വേഡിഡ് മെസ്സേജ്

ഇന്നു ഞാന്‍ ക്ലാസ്സിലെ ജോക്കറായിരുന്നു. എന്ത് ചെയ്തപ്പോഴും അതൊക്കെ എന്തെങ്കിലും അബദ്ധത്തില്‍ ചെന്നു കലാശിച്ചു.
ഒരു മിസ്സ്‌ ക്ലാസ്സില്‍ വന്നു അറ്റന്റന്‍സ്  എടുക്കുകയായിരുന്നു. അതിനിടെ ഞാന്‍ ഏറ്റവും പിന്നിലത്തെ ബെഞ്ചിലേക്ക് ചേക്കേറാന്‍ ഒരു ശ്രമം നടത്തി. പിന്നില്‍ എത്തി. പക്ഷെ ഡെസ്കിന്റെ കാലില്‍ തട്ടി

പൊത്തോം...!!!

ഞാന്‍ ദാ കിടക്കുന്നു നിലത്ത്...
ഒച്ച കേട്ട് എല്ലാവരും കരുതി എനിക്കെന്തോ കാര്യമായി സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടാകും എന്ന്. പക്ഷെ എനിക്കൊരു കുഴപ്പവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നാലും ആര്‍ക്കും വിശ്വാസം വരുന്നില്ല.

"വേദനയുണ്ടെങ്കില്‍ പറയണംട്ടോ"

"എന്തെങ്കിലും ക്ഴപ്പം ഉണ്ടെങ്കില്‍ മടിക്കാതെ പറയണംട്ടോ"

എന്നൊക്കെ കേട്ടു കേട്ടു മടുത്തു. അവരെ പറഞ്ഞിട്ടും കാര്യമില്ല. കാരണം ഈ മാസം തന്നെ ക്ലാസ്സിലെ മൂന്നാമത്തെ വീഴ്ചയാണിത്. മറ്റു രണ്ടു പേരും ഇതുപോലെ

"കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല"

എന്ന് പറഞ്ഞെങ്കിലും ആകെ കുഴപ്പമായിരുന്നു.
വീഴ്ചയുടെ ചമ്മലില്‍ നിന്നും മെല്ലെ കരയ്ക്കടുതപ്പോഴേക്കും ഇതാ വന്നു മിസ്സിന്റെ വക ഒരു കമന്റ്

"ഇപ്പൊ ക്ലാസ്സില്‍ ഓരോരുത്തര്‍ ഉറക്കം തൂങ്ങി വീഴാനും തുടങ്ങി, അല്ലെ"

ചമ്മി നാറി. എന്നാലും ഈ ചമ്മലൊന്നും ഒരു പുത്തരിയേ അല്ല. ഇതിലും വലിയ ചമ്മലുകളൊക്കെ ഞാന്‍ അനുഭവിച്ചിരിക്കുന്നു. എന്തായാലും മിസ്സ്‌ കരുതിയത്‌ ഉറക്കം തൂങ്ങി വീണു എന്നല്ലേ. ലാസ്റ്റ് ബെഞ്ചില്‍ ഇരിക്കാനുള്ള പരാക്രമാത്തിനിടെ പറ്റിപ്പോയതാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയില്ലല്ലോ. അതു മതി.
ആ പിരീടിന് ഇടയിലും അതിനു ശേഷവും എന്നെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി പുഛിച്ചു ചിരിക്കുന്ന പല മുഖങ്ങളും കണ്ടു. പിന്നെ അടുത്ത പിരീഡില്‍ ഞാന്‍ ഒന്ന് തുമ്മിപ്പോയി. അപ്പോഴും എല്ലാവരും തിരിഞ്ഞു നോക്കി ചിരിച്ചു. ഇതിനു മാത്രം എന്ത് കൊടും പാതകമാണാവോ ഞാന്‍ ചെയ്തത്...

ആ പിരീഡ് ക്ലാസ്സില്‍ വന്ന മിസ്സ്‌ കുറെ നാളായി OHP sheets വച്ചിട്ടാണ് ക്ലാസ്സ്‌ എടുക്കാറ്. ഇന്നു മിസ്സ്‌ ചോദിച്ചു OHP വച്ച് ക്ലാസ്സ്‌ എടുക്കുന്നതില്‍ ബുദ്ധിമുട്ട് തോന്നുണ്ടോ എന്ന്. ചിലരെങ്കിലും "ഉണ്ട്" എന്ന് പറഞ്ഞു. അപ്പോള്‍ മിസ്സ്‌ പറയുവാണ്‌

"ഈ ക്ലാസും കൂടിയേ ഇങ്ങനെ ഉള്ളൂ, അടുത്ത ക്ലാസ്സ്‌ മുതല്‍ OHP ഇല്ല"

ആഹാ... എങ്കില്‍ അസ്സലായി. Micro Processor എന്ന ഈ സബ്ജക്ടിനു ഇപ്പോള്‍ പേരിനൊരു നോട്ട് ബുക്കെങ്കിലും കയ്യിലുണ്ട്. ഇനി OHP  പരിപാടി നിര്‍ത്തിയാല്‍ അതുപോലും ഇല്ലാതാകും. പക്ഷെ OHP sheetല്‍ എഴുതി പ്രൊജക്റ്റ്‌ ചെയ്തു ക്ലാസ് എടുത്താല്‍ മറ്റൊരു പ്രശ്നമുണ്ട് എന്ന് എന്റെ അടുത്തിരിക്കുന്ന, എനിക്ക്  പണ്ടത്തെ ആ ഐഡിയ പറഞ്ഞുതന്ന (ref:ആന്‍ ഐഡിയ കാന്‍ ചേഞ്ച്‌ യുവര്‍ ലൈഫ്) പ്രീതി പറഞ്ഞു.

"OHP sheet ആണെങ്കില്‍ അതിലുള്ളത് എങ്ങനെയെങ്കിലുമൊക്കെ പകര്‍ത്തിയെഴുതി ബാക്കിയുള്ള നേരം വെറുതെ ഇരിക്കാനുള്ള വ്യഗ്രതയില്‍ നമ്മള്‍ ക്ലാസ്സില്‍ ശ്രദ്ധിക്കില്ല"

ഇത് കേട്ടപ്പോള്‍ അറിയാതെ ഞാനൊന്ന് പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. വീണ്ടും ദാ എല്ലാവരും എന്നെത്തന്നെ തിരിഞ്ഞു നോക്കുന്നു, ചിരിക്കുന്നു!!!
ഹോ! ഇത് വലിയ ശല്യം തന്നെ!

ഇന്നു വൈകുന്നേരം വരെ ക്ലാസ്സ്‌ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും "പൂജയ്ക്ക് പുസ്തകം വെക്കാന്‍" എന്ന കാരണം പറഞ്ഞു ഞാന്‍ ഉച്ചയ്ക്ക് തന്നെ ലീവ് എടുത്തു. ലീവ് ഫോം സബ്മിറ്റ്‌ ചെയ്യാന്‍ പോയപ്പോള്‍ (എന്റെ ഭാഗ്യം കൊണ്ട്) ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സ്‌ ട്യൂട്ടര്‍ ശാരിക മിസ്സ്‌ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് ലീവ് ഫോം അവിടെ വച്ചിട്ട് പോന്നു. മിസ്സ്‌ ഉണ്ടെങ്കില്‍ ഒരിക്കലും ലീവ് എടുക്കാന്‍ സമ്മതിക്കില്ല, പ്രത്യേകിച്ച് എന്നെ. എനിക്ക് ലീവ് എടുക്കുന്നത് കുറച്ചു കൂടുതലാണെന്നും attendance shortage വന്നാല്‍ പിന്നെ പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല എന്നും മിസ്സ്‌ പലപ്പോഴും മുന്നറിയിപ്പ് തരാറും ഉണ്ട്, ഞാന്‍ അതു ചെവിക്കൊള്ളാതെ വീണ്ടും ലീവ് എടുക്കാറും ഉണ്ട്...lol

കോളേജില്‍ നിന്ന് പാസ്‌ ഔട്ട്‌ ആയ എന്റെയൊരു ദോസ്ത്  ഇന്നു എനിക്കൊരു മെസ്സേജ് അയച്ചു. ആ മേസ്സേജിന്റെ slightly adapted version ഞാന്‍ ഇറക്കി:

Doctor: Your kidneys have failed.

Patient: What? But my kidneys never went to college...

Sarika Ms: ലീവ് എടുക്കാതെ absent ആയതോണ്ട് തന്റെ kidneyക്ക്  attendance shortage ആണെടോ...!
 

Sarika Ms Rocks!!!!!!

കൂട്ടുകാര്‍ക്കിടയില്‍ ഇത് ഹിറ്റ്‌ ആയി. പക്ഷെ ഫോര്‍വേഡ് ചെയ്തു ചെയ്തു അവസാനം അത് ശാരിക മിസ്സിന്റെ കയ്യില്‍ എത്തിപ്പെട്ടു! ഞാനാണ് ആ മേസ്സേജിന്റെ ഉറവിടം എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ മിസ്സ്‌ എന്നെ

"monday വരുമ്പോള്‍ ശരിയാക്കി കൊടുക്കാം"

എന്നു പ്രതികരിച്ചു എന്നാണ് ഇതുവരെ കിട്ടിയ രഹസ്യ റിപ്പോര്‍ട്ട്‌ അനുസരിച്ചുള്ള നിഗമനം. ഇപ്പോള്‍ ഒരു പ്രാര്‍ത്ഥന മാത്രമേ ഉള്ളു...

ദൈവമേ... ഒരിക്കലും Monday അകല്ലേ... പ്ലീസ്................!

ഇനിയെല്ലാം വരും പോലെ കാണാം (sigh).

നിങ്ങളും എനിക്ക് വേണ്ടി പ്രാര്‍ഥിക്കണേ.............................

WONDEFFUL STORY...MUST READ

സ്കൂളില്‍ പഠിക്കുന്ന കാലം തൊട്ട് എന്റെ മനസ്സില്‍ തങ്ങി നിന്നിരുന്ന ഒരു ഹൃദയസ്പര്‍ശിയായ കഥ ഇവിടെ കൊടുക്കുന്നു. ചിലപ്പോള്‍ ഞാന്‍ തന്നെ ഇത് നിങ്ങള്‍ക്ക് പറഞ്ഞു തന്നിട്ടുണ്ടാകും. ഇല്ലെങ്കില്‍ വയിച്ചോളൂ.  But remember... don't skip a word... coz every word of this story counts......

പണ്ടു പണ്ട്  ഒരു ബസില്‍ മഹാ ദുഷ്ടനായ ഒരു കണ്ടക്ടര്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. സ്കൂള്‍ വിദ്യാര്‍ത്ഥികളെ കയറ്റാതെ ബെല്‍ അടിച്ചു പോകുക, ആളുകള്‍ കയറിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ പെട്ടെന്ന്  ഡബിള്‍ ബെല്‍ അടിച്ചു കളയുക... ഇതൊക്കെയാണ് അയാളുടെ ക്രൂര വിനോദങ്ങള്‍.
ഒരിക്കല്‍ ഒരു വൃദ്ധ വാണ്ടിയില്‍ കയറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനിടെ ആ ദുഷ്ടനായ കണ്ടക്ടര്‍ ഡബിള്‍ ബെല്‍ അടിച്ചു. പാവം വൃദ്ധ ബസിന്റെ ചക്രത്തിനടിയില്‍ പെട്ടു സ്വര്‍ഗം പ്രാപിച്ചു. ബസ്‌ കണ്ടക്ടര്‍ക്കെതിരെ പരക്കെ പ്രതിഷേധം ഉയര്‍ന്നു. കണ്ടക്ടറെ പോലീസെ പിടിച്ചു കോടതിയില്‍ ഹാജരാക്കി. ജഡ്ജി കണ്ടക്ടര്‍ക്ക് ശിക്ഷ വിധിച്ചു : വൈദ്യുത കസേരയില്‍ ഇരുത്തി ഷോക്ക്‌ അടിപ്പിച്ചു കൊല്ലാന്‍. അങ്ങനെ ശിക്ഷ നടപ്പിലാക്കാന്‍ കണ്ടക്ടറെ ഒരു മുറിക്കകത്തേക്ക്   കൊണ്ടുപോയി. അവിടെ വൈദ്യുത കസേരയില്‍ കണ്ടക്ടറെ ഇരുത്തി. ഷോക്ക്‌ അടിപ്പിച്ചു. പക്ഷെ അയാള്‍ക്ക് ഷോക്ക്‌ അടിച്ചില്ല! അയാളെ വെറുതെ വിട്ടു.
ഈ സംഭവത്തിനു ശേഷം കണ്ടക്ടറിന്റെ മനസ്സലിഞ്ഞു. അയാള്‍ പുതിയ നല്ലൊരു മനുഷ്യനായി മാറി.
ഒരിക്കല്‍ ഒരു യുവാവ് ബസില്‍ കയറുന്നതിനു മുന്നേ തന്നെ നമ്മുടെ കണ്ടക്ടര്‍ അറിയാതെ ബെല്‍ അടിച്ചു പോയി. ആ യുവാവും സ്വര്‍ഗം പൂകി. കണ്ടക്ടര്‍ക്കെതിരെ വീണ്ടും കേസ് ഉയര്‍ന്നുവന്നു. പോലീസെ അയാളെ പിടിച്ചു മര്‍ദ്ദിച്ചു, ഉരുട്ടി, അങ്ങനെ പല കലാപരിപാടികളും നടത്തി. ജഡ്ജിയുടെ മുന്‍പില്‍ ഹാജരാക്കി. വീണ്ടും ആ പഴയ വൈദ്യുതി കസേരയില്‍ ഇരുത്തി ഷോക്ക്‌ അടിപ്പിച്ചു കൊല്ലാന്‍ വിധിയെഴുതി. അങ്ങനെ, ഇപ്പോള്‍ പാവമായ കണ്ടക്ടറെ വീണ്ടും ആ പഴയ മുറിയിലെ പഴയ കസേരയില്‍ ഇരുത്തി. അന്ന് വോള്‍ട്ടേജ്  കുറവായിരുന്നു. എന്നിട്ടും ഷോക്ക്‌ അടിപ്പിച്ചപ്പോള്‍ ആ കണ്ടക്ടര്‍ മരിച്ചുവീണു.......

ഇനി എന്റെ ചോദ്യം:
എന്തുകൊണ്ട് ആദ്യത്തെ തവണ ഷോക്ക്‌ അടിപ്പിച്ചപ്പോള്‍ അയാള്‍ മരിച്ചില്ല???
എന്തുകൊണ്ട് രണ്ടാമത്തെ തവണ ഷോക്ക്‌ അടിപ്പിച്ചപ്പോള്‍ അയാള്‍ മരിച്ചു???

ഉത്തരം വളരെ സിമ്പിള്‍ ആന്‍ഡ്‌ സയന്റിഫിക്......

ആദ്യം അയാള്‍ ഒരു BAD CONDUCTOR ആയിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ഷോക്ക്‌ അടിച്ചില്ല.

പിന്നീട് അയാള്‍ ഒരു GOOD CONDUCTOR ആയി. അതുകൊണ്ട് ഷോക്ക്‌ അടിച്ചു...  :P

എനിക്കൊരു സംശയം...
നിങ്ങള്‍ ഇപ്പോള്‍ ചിരിക്കുകയാണോ അതോ കരയുകയാണോ......???

ശില്പച്ചേച്ചിയുടെ ഓര്‍മ്മയ്ക്ക്‌

എന്റെ ഒരു കഥാസൃഷ്ടി  ഈ വര്‍ഷത്തെ കോളേജ് മാഗസിന്‍ "CHISPA"യില്‍ അച്ചടിച്ചു വന്നിട്ടുണ്ട്. ആ കഥ വായിച്ച മിക്കവാറും എല്ലാവരുടെയും മനസ്സില്‍ ഒരു സംശയം കടന്നുകൂടിയിരിക്കണം...

ഞങ്ങളുടെയെല്ലാം പ്രിയപ്പെട്ട പ്ലാശ്ശേരി ഫാദര്‍ നടന്നുപോകുന്നതിനിടെ എന്നെ കണ്ടപ്പോള്‍ പെട്ടെന്ന് അടുത്ത് വന്നു പറഞ്ഞു

"മാളൂട്ടീ... മാളൂട്ടിയുടെ കഥ വായിച്ചു. നന്നായിട്ടുണ്ട്ട്ടോ..."

സീനിയേഴ്സും ഒപ്പം പഠിക്കുന്നവരും ചോദിച്ചു

"അനഘേ... സത്യം പറാ... നീ തന്നെയല്ലേ  ആ മാളൂട്ടി??? ഇതുവരെ നീ ശില്പച്ചേച്ചിയെ കണ്ടെത്തിയില്ലേ???  "

ജൂനിയേഴ്സ്‌ വന്നു ചോദിച്ചു

"ചേച്ചി... ആ മാളൂട്ടിയുടെ കഥ ശരിക്കും നടന്നതാണോ?"

എല്ലാവരോടും ഉത്തരം പറഞ്ഞു മടുത്തു. ഞാനല്ല ഈ മാളൂട്ടി. ഇനിമുതല്‍ കഥയെഴുതുമ്പോള്‍ അതിനു മുന്നില്‍ ഈ വരികള്‍ കൂടി ചേര്‍ക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചു

DISCLAIMER
All characters appearing in this work are fictitious.
Any resemblance to real persons, living or dead, is unintentional and purely coincidental.

എന്തായാലും, ശില്പച്ചേച്ചിയുടെ ഓര്‍മ്മയ്ക്ക്‌  എന്ന ഈ കഥയുടെ ഒരു കോപ്പി ഇവിടെ കൊടുക്കുന്നു. വായിക്കാന്‍ പറ്റുമെങ്കില്‍ വായിച്ചോളൂ......(ഹും...കുറച്ചു കഷ്ട്ടപ്പെടും...)

A SHOCKING PIECE OF INFORMATION : ARIZONA RESTAURANT SERVES LION BURGERS FOR WORLD CUP

 This is an article i read 2 months back in web. Just thought of sharing it with you all. We should know that such things happen in this world......

To “honor” South Africa as host of the 2010 World Cup, an Arizona restaurant has decided to offer their customers the option to order lion burgers.

Look tasty?

“We thought that since the World Cup was in Africa …that the lion burger might be interesting for some of our more adventurous customers.”

The restaurant owner also said that, although many people were outraged at the idea of serving up the majestic (and endangered) animals in burgers, some were less upset when he explained that meat comes form lions raised on a farm in Illinois.

Despite the fact that they’re not killing the lions in the wild, this brings up a whole new issue. Ecorazzi makes a good point:

“It’s difficult to determine what the real story is here—that a restaurant is serving King of the Jungle burgers or that there is a farm in Illinois that raises the big cats for human consumption. No matter, the decision to serve meat from a threatened species as a tribute to an international soccer—or football, depending on your locale—event is mind-boggling.”

More troubling is the fact that, according to the Chicago Tribune, no one can seem to find the farm.

A farmed tiger being smuggled from Thailand

CNN has reported that the meat actually came from a butcher shop whose owner has been fined and jailed for selling lion meat - which (sadly) is legal - that actually proved to be meat from critically endangered tigers, which is most definitely not legal under any circumstances.

What do you think about the restaurant's decision to serve the King of the Jungle to US soccer fans? Share your thoughts in the comments.

 Source: Social Vibe Blog & Ecorrazzi

school days

കുറേ കാലമായി ബ്ലോഗ്‌ ചെയ്യാനൊന്നും പറ്റാറില്ല. കോളേജില്‍ ബ്ലോഗ്‌ ബാന്‍ ചെയ്തിരിക്കുകയാണ്. വീട്ടിലാണെങ്കില്‍ കമ്പ്യൂട്ടര്‍ തൊടാനും സമ്മതിക്കാറില്ല (എല്ലാം എന്റെ കയ്യിലിരിപ്പുകൊണ്ടു തന്നെ...lol). ഉള്ളിന്റെയുള്ളില്‍ എന്തോ ഒരു വേദന തങ്ങി നില്‍ക്കുന്നതു പോലെ... കുറേ നേരമായി. അവസാനം അതു കീറി മുറിച്ചു പരിശോധിക്കാന്‍ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു. അപ്പോഴാണ്‌ ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കിയത് എന്റെ സ്കൂള്‍ ജീവിതമാണ് ആ വേദനയ്ക്ക് പിന്നില്‍ എന്ന്. ഇതു കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ ചിലരെങ്കിലും തെറ്റിദ്ധരിച്ചേക്കാം സ്കൂള്‍ ജീവിതം എനിക്ക് വേദന നിറഞ്ഞതായിരുന്നു എന്ന്. പത്താം ക്ലാസ്സ്‌ വരെ ജീവിത്തിലെ ഓരോ നിമിഷവും ഒരു ആഘോഷമായിരുന്നു എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ അതില്‍ അതിശയോക്തിയില്ല. സ്കൂളില്‍ പോകാന്‍ ഞാന്‍ ഒരുപാട് ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ടിരുന്നു. എല്ലാ ദിവസവും പുതുമ നിറഞ്ഞതായിരുന്നു. കുറേ നല്ല സുഹൃത്തുക്കള്‍, കൊച്ചു വികൃതികള്‍, ചെറിയ തെണ്ടിത്തരങ്ങള്‍, ഭയങ്കര എച്ചിത്തരങ്ങള്‍, വലിയ മണ്ടത്തരങ്ങള്‍, കരയിപ്പിക്കുന്ന തമാശകള്‍ (ചളി)...

എന്നാല്‍ എന്‍ട്രന്‍സ് കോച്ചിംഗ് തലയ്ക്കു പിടിച്ച ഞാന്‍ ഈ സന്തോഷങ്ങളൊക്കെ വേണ്ടെന്നു വച്ച് തൃശ്ശൂരേക്കു വണ്ടി കയറി. ഇന്നിപ്പോള്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍, അന്നെടുത്ത തീരുമാനത്തില്‍ കുറ്റബോധം തോന്നുന്നു. ഒന്നും വേണ്ടിയിരുന്നില്ല. എന്റെ സ്കൂള്‍, എന്റെ ഫ്രണ്ട്സ്‌, എന്റെ സന്തോഷങ്ങള്‍... ഇതൊന്നും വിട്ടു പോകേണ്ടിയിരുന്നില്ല. ആ നല്ല ദിനങ്ങള്‍ തിരികെ കിട്ടിയിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നു ഞാന്‍ അതിയായി ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ഫേസ്‌ബുക്കില്‍ ഒന്ന് രണ്ടു ദിവസമായി പഴയ സുഹൃത്തുക്കളെ കണ്ടെത്തലായിരുന്നു പണി. കുറേ പേരെയൊക്കെ കണ്ടെത്താന്‍ സാധിച്ചു. എന്നാലും... അവര്‍ എന്നെ മറന്നു കാണുമോ എന്നൊരു ആശങ്ക, പലര്‍ക്കും ഫ്രണ്ട് റിക്വസ്റ്റ് അയക്കുന്നതില്‍ നിന്നും എന്നെ പിന്തിരിപ്പിച്ചു. ഇതൊക്കെത്തന്നെയായിരുന്നു ഉള്ളിന്റെയുള്ളില്‍ അനുഭവിച്ച വേദനയുടെ കാരണം. ഞാന്‍ ഇന്ന് ഭയങ്കര നോസ്ടാല്‍ജിക് ആകുന്നു... ഫേസ്‌ബുക്കിലും ഓര്‍കുട്ടിലും സ്റ്റാറ്റസ് മെസ്സേജ് ഇട്ടതു ഇങ്ങനെയാണ്...

i'm missing my school friends alot...

a feeling that those two years of gap (i mean +1 & +2) has taken me very far from them...

thanx to social networking sites 4 bringing us 2gether again...
love you guys...nd miss u real big!

 ഇവിടെ ഇതൊക്കെ എഴുതിയപ്പോള്‍ ഒരാശ്വാസം തോന്നുന്നു. ഇതുപോലെ മൂഡ്‌ ഓഫ്‌  ആകുമ്പോഴൊക്കെ ഞാന്‍ ആശ്രയിക്കാറ്  സംഗീതത്തെയാണ് . ഒന്ന് രണ്ടു നല്ല പാട്ടുകളൊക്കെ കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ത്തന്നെ മനസ്സ് സ്വസ്ഥമാകും. അതെ, സംഗീതം നമ്മുടെ ദുഖങ്ങളെല്ലാം തുടച്ചു നീക്കുന്നു. ഇന്നത്തേക്ക് ഞാന്‍ വിടവാങ്ങട്ടെ... അനശ്വര സംഗീതത്തില്‍ അലിഞ്ഞുചേരട്ടെ......

Onam Special

അങ്ങനെ ഒരു ഓണക്കാലം കൂടി അവസാനിക്കാറായി. കോളേജ് തുറക്കുന്നത് തന്നെ ഒരു യുനിവേഴ്സിററി പരീക്ഷിയോടുകൂടെയാണ്. എല്ലാവരും ഓണമൊക്കെ അടിച്ചുപൊളിച്ചോ? ഓണമെന്നു പറയുമ്പോള്‍ തന്നെ നമുക്ക് ഓര്‍മ്മ വരുന്നത് പൂക്കളം, ഓണക്കോടി, സദ്യ, പായസം, ഓണക്കളികള്‍...ഇതൊക്കെയായിരിക്കുമല്ലോ. എന്നാല്‍ എനിക്ക് ആദ്യം ഓര്‍മ്മ വരുന്നത് സ്കൂളില്‍ എന്‍റെ കൂടെ പഠിച്ച ഒരു കുട്ടിയെയാണ്, അവള്‍ എഴുതിയ ഒരു പ്രബന്ധത്തെ കുറിച്ചാണ്. ഒമ്പതാം ക്ലാസ്സിലെ ഓണം വെകേഷന്‍ കഴിഞ്ഞു വന്നപ്പോള്‍ മലയാളം അധ്യാപിക ഈ വര്‍ഷം എങ്ങനെ ഓണം ആഘോഷിച്ചു എന്നതിനെക്കുറിച്ച് എഴുതാന്‍ പറഞ്ഞു. ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സിലുള്ള ഈ കുട്ടി (വളരെ സത്യസന്ധമായി)എഴുതിയത് ഇങ്ങനെയാണ്:





എല്ലാ വര്‍ഷത്തെയും പോലെ ഈ വര്‍ഷവും ഓണം അടിപൊളിയായി ആഘോഷിച്ചു (അടി പൊളിയാതെ സൂക്ഷിച്ചാല്‍ മതി). വീട്ടില്‍ അച്ഛനും അമ്മയും ഞാനും ഉണ്ടായിരുന്നു (അങ്ങനെ എടുത്തു പറയണമെങ്കില്‍ സാധാരണ അച്ഛനും അമ്മയും ഈ കുട്ടിയും ഒന്നിച്ചുണ്ടാകാറില്ല എന്നായിരിക്കുമോ ഉദ്ദേശിച്ചത്?). തിരുവോണ ദിവസം ഞാന്‍ അതിരാവിലെ എട്ടു മണിക്ക് എഴുന്നേറ്റു (മറ്റുള്ള അവധി ദിവസങ്ങള്‍ വച്ചു നോക്കുമ്പോള്‍ അത് 'അതിരാവിലെ' തന്നെയാണ്). മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി നോക്കിയപ്പോള്‍ വേലക്കാരി മുറ്റത്തു പൂക്കളമൊരുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു (ആ വേലക്കാരിക്കെങ്കിലും ബോധമുണ്ടല്ലോ, അതുമതി). പ്രാതല്‍ കഴിച്ചുകൊണ്ട് ടീവിയില്‍ അന്ന് ആദ്യമായി അവതരിപ്പിച്ച സൂപ്പര്‍ ഹിറ്റ്‌ സിനിമ അച്ഛനും അമ്മയും ഞാനും ഒന്നിച്ചിരുന്നു കണ്ടു. ഉച്ചയ്ക്ക് ഞങ്ങള്‍ നഗരത്തിലെ പ്രശസ്തമായ സാഗര്‍ ഹോട്ടലില്‍നിന്ന് ചിക്കന്‍ ബിരിയാണി കഴിച്ചു (അന്നൊന്നും അവിടെ മൊബൈല്‍ ക്യാമറ ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല എന്ന ശുഭപ്രതീക്ഷയോടെ). പിന്നീട് ഞങ്ങള്‍ മിഠായി തെരുവില്‍ കറങ്ങാന്‍ പോയി.വൈകുന്നേരം നാല് മണി മുതല്‍ ആറര വരെ ഞങ്ങള്‍ കോഴിക്കോട് ബീച്ചില്‍ ആഘോഷിച്ചു കളിച്ചു തിമര്‍ത്തു (ബീച്ചിലുള്ള പാലം തകര്‍ന്നു പോയത് തിരമാലകളുടെ ആക്രമണത്തില്‍ ആണെന്നാണ്‌ ഞാന്‍ വിചാരിച്ചിരുന്നത്. ഇപ്പോഴല്ലേ കാര്യം പിടികിട്ടിയത്...). അതിനു ശേഷം ഞങ്ങള്‍ പാരഗണ്‍ ഹോട്ടലില്‍ കയറി വെളേളപ്പവും ഫിഷ്‌ മോളിയും അടിച്ചു. എന്നിട്ട് വീട്ടിലേക്കു മടങ്ങി (ഏതായാലും കോഴിക്കോടുള്ള ഒട്ടുമിക്ക ഹോട്ടലുകളും ഈ ഓണത്തിന് കയറിയിറങ്ങിയല്ലോ). ഈ ഓണം എന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ ഒരിക്കലും മറക്കാനാവാത്ത അനുഭവമാണ്!





ഇതായിരുന്നു ആ കുട്ടിയുടെ ഓണം. വലിയ വലിയ സിറ്റികളിലൊക്കെ ഇങ്ങനെതന്നെ ആണ് ഓണം എന്ന് പറയാന്‍ പറ്റില്ല, കാരണം ഞാനും അതെ സിറ്റിയില്‍ ജനിച്ചു വളര്‍ന്നു ജീവിച്ച ഒരാളാണ്. പിന്നെ എന്തുകൊണ്ടാണ് പല മലയാളികളുടെയും ഓണാഘോഷം ഹോട്ടലുകളിലും ബീച്ചുകളിലും ടിവിയുടെ മുന്‍പിലുമായി ഒതുങ്ങി പോകുന്നത്? ഇതിനു ആരെയാണ് കുറ്റം പറയേണ്ടത്???


അങ്ങനെ ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങളുമായി ഈ ഓണം ദൂരേക്ക്‌ മാഞ്ഞു പോകുകയാണ്...


ഇനി അടുത്ത ഓണത്തിന് വേണ്ടി നമുക്ക് കാത്തിരിക്കാം......

माँ, तुझे सलाम... वन्दे मातरम...!!!

പരീക്ഷകള്‍...ഇതെന്തൊരു പരീക്ഷണം......!

ഞങ്ങളുടെ നാലാം സെമെസ്റ്റര്‍ പരീക്ഷ ഇപ്പോള്‍ നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. എന്റെ ഒപ്പമുള്ള ഹോസ്റ്റലേഴ്സൊക്കെ അവിടെ ഇരുന്നു പൂര പഠിപ്പാണ്. ഞാന്‍ മാത്രം പരീക്ഷയ്ക്ക് ഇടയിലുള്ള ലീവിന് പോലും വീടിലേക്ക്‌ ഓടി വരുന്നത്. അവരൊക്കെ അതുപറഞ്ഞ് എന്നെ എന്നും കളിയാക്കും. (എന്നാലും മാറാന്‍ ഞാന്‍ ഉദ്ദേശിട്ടില്ലട്ടോ.) ഇന്നലെ, അതായിത്, 12 August, Digital Electronics ആയിരുന്നു പരീക്ഷ. ക്വസ്ടിന്‍ പേപ്പര്‍ കിട്ടിയ ഉടനെ തന്നെ ഞാനൊന്ന് ഓടിച്ചുനോക്കി. 11 മണി വരെ എഴുതാനുള്ള വക അതിലുണ്ട്, അല്ല, എന്റെ തല്ലയ്ക്കകത്തുണ്ട്. 9:30-12:30 വരെയാണ് പരീക്ഷാ സമയം എന്ന് തോന്നുന്നു. എല്ലാ പരീക്ഷയ്ക്കും നേരത്തെ എഴുന്നേറ്റു പോകുന്നതു കാരണം പരീക്ഷാസമയത്തെക്കുറിച്ച് അത്ര നിശ്ചയമില്ല .

ഞങ്ങളുടെ കോളേജിലെ ഫസ്റ്റ് ബാച്ചില്‍ ഉള്‍പ്പെട്ട ചില ചേട്ടന്മാരും ചേച്ചിമാരും ഇപ്പോഴും സപ്പ്ളിമെന്ററി എക്സാം എഴുതാന്‍ വരുന്നുണ്ട് എന്നത് ആദ്യമൊക്കെ എനിക്ക് വലിയ അതിശയമായിരുന്നു. പക്ഷെ ഇപ്പോള്‍ അതില്‍ വലിയ അതിശയമൊന്നും ഇല്ല. അവരെ കാണുമ്പോഴൊക്കെ, വരും വര്‍ഷങ്ങളില്‍ ഞാനും ഇതുപോലെ സപ്പ്ളി എഴുതാന്‍ വരേണ്ടതാണല്ലോ എന്നോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ അവരോടൊക്കെ ആദരവ് തോന്നിപ്പോവും. ഈ ചേട്ടന്മാരും ചെചിമാരുമൊക്കെയാണ് ഞങ്ങളെപ്പോലുള്ള പാവങ്ങള്‍ക്ക് വഴികാട്ടികള്‍.

കോളേജില്‍ ചേരാന്‍ വന്ന സമയത്ത് ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ അമ്മ അവളോട്‌ പറയുന്നത് കേട്ടതാണ്, "മോളെ...നീ വെറുതെ മാതാപിതാക്കളെ ഗുണ്ടകളാക്കല്ലേ..."

(ref : "പലവട്ടം കാത്തു നിന്ന് ഞാന്‍..." എന്ന പാട്ടിലെ "...സപ്പ്ളികള്‍ തീര്‍ത്തൊരു കൊട്ടാരത്തിന്‍ മുന്നില്‍ പകച്ചു നിന്നു, മാതാപിതാക്കള്‍ ഗുണ്ടകളായില്ലേ..." എന്ന വരി)

അങ്ങനെ നോക്കുവാണെങ്കില്‍ എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും കുപ്രസിദ്ധ ഗുണ്ടകളായിതീരാന്‍ അധികം കാലം കാത്തിരിക്കേണ്ടി വരില്ല. മൂന്നാം സെമെസ്ടര്‍ പരീക്ഷാഫലം വരേണ്ട താമസമേ ഉള്ളു.

പരീക്ഷകളും ഫലപ്രഖ്യാപനങ്ങളും നീട്ടിക്കൊണ്ടു പോകുന്നു കാലിക്കറ്റ് യൂനിവേഴ്സിററിക്ക് ഒരായിരം നന്ദി. അത്രയും കാലമെങ്കിലും മാതാപിതാക്കള്‍ സമാധാനത്തോടെ ഇരുന്നുകൊള്ളട്ടെ............

BLOGGICIDE...A CRIME???

മുന്നേ പറഞ്ഞിരുന്നോ എന്നറിയില്ല, ഞാന്‍ ഭയങ്കര മടിച്ചിയാണ്. ആരെങ്കിലും പിന്നില്‍ നിന്ന് നിരന്തരം ഉന്തി തള്ളി വിട്ടാലേ എന്തങ്കിലും ചെയ്യുള്ളൂ. ഈ ബ്ലോഗിന്റെ കാര്യത്തിലും അതുതന്നെയാണ്  അവസ്ഥ. സ്ഥിരമായി പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്യാനൊന്നും എന്നെ കൊണ്ട് പറ്റില്ല. എന്നാല്‍ ഈ ബ്ലോഗ്‌  നല്ല രീതിയില്‍ തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടു പോകാന്‍ എനിക്ക് പ്രചോദനം നല്‍കുന്ന രണ്ടു സുഹൃത്തുക്കള്‍ ഇപ്പോഴെനിക്കുണ്ട്. ആദ്യമായി ഞാന്‍ അവരോടു നന്ദി പറഞ്ഞുകൊള്ളുന്നു. പിന്നെ, എനിക്കിപ്പോള്‍ സ്റ്റഡി ലീവ് ആണ്, അതുകൊണ്ട് ഇഷ്ടം പോലെ സമയമുണ്ട്. പക്ഷെ ക്ലാസ്സ്‌ തുടങ്ങിയാല്‍ വീണ്ടും ഈ ബ്ലോഗിനെ ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ പറ്റില്ല. ഇതിനു മുന്നേയും എനിക്ക് കിട്ടിയ രണ്ടു യുനിവേഴ്സിടി എക്സാം സ്റ്റഡി ലീവുകളില്‍ ഓരോ ബ്ലോഗ്‌ വീതം ഉണ്ടാക്കിയിരുന്നു. പക്ഷെ പിന്നീട് ആരും തിരിഞ്ഞുനോക്കാനില്ലാതെ കഷ്ടപ്പെട്ട ആ പാവങ്ങളെ ഞാന്‍ മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ ദയാവധത്തിനു ഇരയാക്കി ( i mean i deleted those blogs). ഇനി ഒരു ബ്ലോഗിനും ആ ഗതി വരല്ലേ എന്നാണു എന്റെ പ്രാര്‍ത്ഥന. അതുകൊണ്ട്  ഈ ബ്ലോഗിനെ പാടേ ഉപേക്ഷിക്കാതിരിക്കാനും ദയാവധത്തിന് ഇരയാക്കാതിരിക്കാനും പരമാവധി ശ്രമിക്കുന്നതാണ്. അത് പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് ഓര്‍ത്തത്‌... ഒന്ന് രണ്ടു ദിവസം മുന്നേ നെറ്റില്‍ വെറുതെ ഇങ്ങനെ സര്‍ഫ് ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ കണ്ടതാണ് SPCB  എന്ന ഒരു സൊസൈറ്റി. State Pollution Control Board അല്ല, Society for the Prevention of Cruelty to Blogs.

കണ്ടപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു പോയി...ഇതിനും ഒരു സൊസൈററിയോ? നിങ്ങള്‍ക്കും ഇതൊരു പുത്തന്‍ അറിവായിരിക്കും എന്ന് വിശ്വസിച്ചുകൊള്ളട്ടെ. SPCBയുടെ ആളുകളാരും എന്നെ കാണണ്ട, കണ്ടാല്‍ തൂക്കിക്കൊല്ലും! രണ്ടു ബ്ലോഗുകളെ നിര്‍ദയം കൊന്നൊടുക്കി, എന്നിട്ടും കൊതി തീരാതെ വീണ്ടുമൊരു ബ്ലോഗ്‌ തുടങ്ങി. ഇതില്‍പ്പരം എന്ത് ദ്രോഹമാണ്  ബ്ലോഗിങ്ങ് എന്ന കലയോട് ചെയ്യാന്‍ പറ്റുക? [ നമ്മളെക്കൊണ്ട് ഇത്രയോക്കെയല്ലേ ചെയ്യാന്‍ പറ്റൂ... ;-)  ]. അപ്പോള്‍ അങ്ങനെയൊക്കെയാണ് കാര്യങ്ങള്‍.

ഇപ്പൊ കുറച്ചു നാളായിട്ട് ബ്ലോഗ്ഗിങ്ങല്ല, TV ആണ് താല്പര്യം. TVലെ പരിപാടികളും സ്ഥിരമായി കാണാറില്ലായിരുന്നു. എന്നാല്‍ ഇത്തവണ (സ്റ്റഡി) ലീവിന് വന്നപ്പോള്‍ TVലെ ചാനലുകളൊക്കെ ഒന്ന് വെറുതെ ഓടിച്ചു നോക്കിയതായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ്‌ പുതിയൊരു UFx എന്ന ചാനല്‍ ശ്രദ്ധയില്‍ പെട്ടത്. ആ ചാനലില്‍ CALL A TUNE  എന്നൊരു പരിപാടിയുണ്ട്. അത് ആങ്കര്‍ ചെയ്യുന്ന Surya എന്ന വീഡിയോ ജോക്കിയെ ഒരുപാട് ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. അതിനു ശേഷം എന്നും ഉച്ചക്ക് ഒന്നര തൊട്ടു രണ്ടര വരെയും രാത്രി ഏഴു മണി തൊട്ടു എട്ടു മണി വരെയും TVയുടെ മുന്‍പില്‍ തപസ്സാണ്. അതാണ്‌ പരിപാടിയുടെ സമയം. പിന്നെ ഓര്‍കൂട്ടിലും ഫേസ് ബുക്കിലും VJ SURYA FANS  എന്ന കമ്മ്യൂണിറ്റി തുടങ്ങി, Suryaയുടെ ഫോട്ടോസും വീഡിയോസും  ഗൂഗിളില്‍ സെര്‍ച്ച്‌ ചെയ്തു ഡൌണ്‍ലോഡ്  ചെയ്തു... അങ്ങനെ പൊടിപൂരമായിരുന്നു.( ഇത്തവണ ഇന്റര്‍നെറ്റ്‌ ബില്‍ വരുമ്പോള്‍ മിക്കവാറും അമ്മ ബോധം കെട്ടു വീഴും!!!!!! ) നിങ്ങള്‍ ഈ പരിപാടി ഇതുവരെ കണ്ടിട്ടില്ലെങ്കില്‍ ഇനിമുതല്‍ കാണാന്‍ ശ്രമിക്കുക. Surya is simply AWESOME! She really ROCKS!!! കണ്ടിഷ്ടപ്പെട്ടാല്‍ VJ SURYA FANSല്‍ ചേരാന്‍ മറക്കല്ലേ...... അതിലേക്കുള്ള ലിങ്കുകള്‍ താഴെ കൊടുക്കുന്നുണ്ട്.

Orkut Fans Community : http://www.orkut.co.in/Main#Community?cmm=104916258

Facebook Fans Group : http://www.facebook.com/group.php?gid=107642219291122&ref=mf

ഇനി കുറച്ചു ദിവസത്തിന് ശേഷം നമുക്ക് വീണ്ടും കണ്ടുമുട്ടാം... പുതിയൊരു വിഷയവുമായി...........

ഈ കവിതയ്ക്ക് അവകാശികളാരെങ്കിലും ഉണ്ടോ???

കഴിഞ്ഞ പോസ്റ്റില്‍ ഞാന്‍ സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നു, നാല് വര്‍ഷമായി എന്റെ കയ്യില്‍ ഇരിക്കുന്ന ഒരു കവിതയെക്കുറിച്ച്. ആ കവിതയ്ക്ക് പേരില്ല, അതെഴുതിയത് ആരാണെന്ന് ഒരു പിടിത്തവും ഇല്ല, എഴുതിയിരിക്കുന്നത് മംഗ്ലീഷിലാണു  താനും. ഏതായാലും അതിന്റെ അവകാശി കവയിത്രിയാണ്, കവിയല്ല. മാത്രമല്ല, ഈ കവയിത്രി 2005-2006 കാലഘട്ടത്തില്‍ മെഡിക്കല്‍/എഞ്ചിനീയറിംഗ് പ്രവേശനത്തിനായി റിപീറ്റ് ചെയ്യുകയായിരുന്നു. കാരണം, എനിക്കീ കവിത കിട്ടിയത്  തൃശൂരില്‍  ഇളന്തുരുത്തിയിലെ പ്രശസ്തമായ ഒരു എന്ട്രന്‍സ് കോച്ചിംഗ്  സെന്റെറില്‍ നിന്നാണ്. പത്താം ക്ലാസ്  കഴിഞ്ഞവര്‍ക്കായി  അവിടെ നല്കിയിരുന്ന, ഒരു മാസം കാലയലവുള്ള ഒരു കോഴ്സ്  അറ്റന്‍ഡ്  ചെയ്യാന്‍ ഞാന്‍ പോയിരുന്നു. ആ കോച്ചിംഗ് സെന്ററിനോട്  അനുബന്ധിച്ചുള്ള ഹോസ്റ്റലില്‍ ആയിരുന്നു താമസം. ഞങ്ങളുടെ ബാച്ചിലുള്ളവര്‍ രണ്ടാം നിലയിലും, റെഗുലര്‍ ബാച്ചുകാര്‍ താഴത്തെനിലയിലും, ഗള്‍ഫ്‌ ബാച്ചുകാര്‍ ഒന്നാം നിലയിലെ ഒരു കോണിലും, പിന്നെ റിപീട്ടെഴ്സ്  എല്ലാ നിലയിലും ചിതറിയപോലെയും ആയിരുന്നുഹോസ്റ്റലില്‍ താമസം.  ആ വര്‍ഷത്തെ എന്ട്രന്‍സ്  പരീക്ഷ അടുക്കാറായപ്പോഴേക്കും(അതായിത് ഏപ്രില്‍ 2006) ഒരുമാതിരി എല്ലാ റിപീട്ടെഴ്സും ഹോസ്റ്റല്‍ വെക്കേറ്റു ചെയ്തു. ന്യൂനപക്ഷം മാത്രം ഉണ്ടായിരുന്ന ഞങ്ങളെ, വാര്‍ടന്മാര്‍, മേയ്ക്കാന്‍ സൌകര്യാര്‍ത്ഥം പഠന സമയത്ത്  ഒന്നാംനിലയിലേക്ക് ചേക്കേറാന്‍ ഓ൪ഡറായി. അങ്ങനെ ഒന്നാം നിലയില്‍ പഠിക്കാന്‍ (എന്ന വ്യാജേന) ഇരുന്നപ്പോഴാണ് നിലത്തു ചുരുട്ടിക്കൂട്ടി ഇട്ടിരുന്നഒരു പേപ്പര്‍ ഞങ്ങളുടെ ഗാങ്ങിന്റെ കണ്ണില്‍ പെട്ടത്. അതില്‍ മനോഹരമായ ഒരു കവിത. ഒന്നാം നിലയില്‍ താമസിച്ചിരുന്നത്  ഗള്‍ഫ്‌ ബാച്ചും റിപീട്ടെഴ്സ്  ബാച്ചും മാത്രമായിരുന്നു. അതില്‍ ഗള്‍ഫ്‌ ബാച്ചിലെ ഒരുമാതിരി എല്ലാ ചേച്ചിമാര്‍ക്കും മലയാളം 'കൊരച്ചു കൊരച്ചു' മാത്രമേ സംസാരിക്കാന്‍ തന്നെ പറ്റുകയുള്ളു. അവര്‍ എന്തായാലും ഇത്ര സുന്ദരമായി എഴുതില്ല. അപ്പോള്‍ പിന്നെ റിപീട്ടെഴ്സ്  ബാച്ചിലുള്ള ആരോ തന്നെ ആയിരിക്കും. പക്ഷെ ഏതു ടേബിളിന്റെ അടിയില്‍ നിന്നാണോ ആ കവിത കിട്ടിയത്, ആ ടേബിളിലും അതിന്റെ ചുറ്റുവട്ടത്തുള്ള ടേബിലുകളിലും സാധാരണ ഇരിക്കാറുള്ള ചേച്ചിമാരെല്ലാം വെക്കെയ്ററു   ചെയ്തതായി ഞങ്ങളുടെ അന്വേഷണത്തില്‍ അറിഞ്ഞു. തൃശ്ശൂരില്‍ ഹോസ്റ്റലില്‍ താമസിച്ച് എന്ട്രന്‍സ് കോച്ചിങ്ങിന് പഠിച്ചവര്‍ക്കേ  ഈ കവിത അതിന്റെ പൂര്‍ണതയില്‍ ആസ്വദിക്കാന്‍ സാധിക്കുകയുള്ളൂ. ഈ കവിത രചിച്ച ചേച്ചിക്ക് അത്തവണ എന്ട്രന്‍സ്  കിട്ടിയോ എന്നറിയില്ല. പക്ഷെ ഒരു കാര്യം ഉറപ്പാണ്. ആ ചേച്ചി ഒരു ഡോക്ടറോ എന്ജിനിയറോ ആയില്ലെങ്കില്‍ക്കൂടി  ഒരു നല്ലഎഴുത്തുകാരിയാകും.‍‍‍

OMRന്റെ കള്ളികളില്‍ പേന കൊണ്ട് കളമെഴുതുമ്പോള്‍
തലച്ചോറില്‍ പറക്കുന്നതൊരായിരം പൊന്നീച്ചകള്‍;
Negative marksഉം  cut-offഉം
OMR ഏറ്റും പൊല്ലാപ്പുകള്‍.
എന്റെ കൃഷ്ണാ... ഈ പോക്ക് എങ്ങോട്ടാണ്?
പഴങ്കഞ്ഞിയും, പഴയ ദോശയും,
ഉപ്പില്ലാക്കറിയും, പുളയുന്ന അച്ചാറും,
രാവിലെയുമുച്ചയ്ക്കും  വൈകീട്ടുമുണ്ണാ൯
വിഭവസമൃദ്ധമായ പരീക്ഷാസദ്യയും!
അമ്മ പറഞ്ഞു, "ഇതു നിന്റെ ലൈഫ് ആണ്"
അച്ഛന്റെ കീശയില്‍ രൂപാ മൂവ്വായിരത്തിന്റെ ചെക്കും;
അതെന്റെ പേടിസ്വപ്നങ്ങളില്‍,
വിടര്‍ത്തിയാടുന്ന മൂ൪ഖന്റെ ഫണം പോലെ,
വിടാതെ...വിടാതെ... പിന്തുടരുന്നു...
മുന്നില്‍ തുറന്നു വച്ച Dinesh ഉം
Entrance Oriented Chemistry ഉം
എന്നെനോക്കി കൊഞ്ഞനം കുത്തുന്നു!
കണ്‍പോളകളെ സ്നേഹിക്കുന്ന നിദ്രാദേവി‍‍ ‍ ‍‍ ‍

തല deskനിട്ടു പ്രഹരിച്ചപ്പോള്‍
ത്രിശങ്കുസ്വര്‍ഗ്ഗം വിട്ടു ഞാന്‍ ഭൂമിയിലേക്കിറങ്ങി.
താഴെ വീണുടഞ്ഞ കണ്ണടച്ചില്ലകള്‍...
മുന്നില്‍, മുനകൂ൪ത്ത നോട്ടവുമായി duty Warden;
ഉറക്കം തൂങ്ങിയ സമയം അറിയിക്കാനെന്നപോലെ
നാഴികമണിയുടെ ചിലമ്പല്‍...‍ ‍

 മനസ്സിന്റെ videoscreenല്‍ ഒരു flashback പോലെ
എണ്‍പതു കഴിഞ്ഞ അപ്പൂപ്പന്റെ
കണ്ണടയില്ലാത്ത കണ്ണുകള്‍.
ഉള്ളില്‍ വീശിയടിക്കും കൊടുങ്കാറ്റ്...

North-East Monsoon ആണോ? Trade Wind ആണോ?
 ഒരു നിമിഷം ഞാന്‍ ശങ്കിച്ചു നിന്നു.

ഒടുവില്‍, Exit അടിച്ചപ്പോള്‍,
വരണ്ടുണങ്ങിയ കണ്ണുകള്‍ പൊഴിച്ച South-West Monsoon

ആരും കാണാതെ ഞാന്‍ തുടച്ചുകളഞ്ഞു...............................!!!!!!

Still Wavin' Flag......

ഇന്നലെയോ മറ്റോ മൊബൈലില്‍ വന്ന ഒരു മെസ്സേജ്  ആണ് ഇവിടെ എഴുതുന്നത്‌. എന്താണെന്ന് അറിയില്ല, എനിക്കത് ഒരുപാട് ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.

Official Song- Exams 2010

Oo OOo oOooo Oo OOo...

Oo OOo oOooo Oo OOo...

Give Me Wisdom

Give Me Power

Give Me Reason

Lets Score Higher

See The Rascals

Scoring Eighties

Petrify Us

Make Us Feel Sad

During Exams

Heads Are Dipping

Every Loser

Tryin' n Peeping

Humiliation

Is Around Us

Scoring 40

Its Stupendous

Feeling Forever Dump..

Where Shall I Copy From???

Lets Weep In The Three Hours Stay

Together at The End Of Day

We All Sing

When exams Over

I Will Be Stronger

We Call It Fredom

Just Like A Wavin' Flag

I Don't Want It Back

I Don't Want It Back

I Don't Want It Back...

Oo OOo oOooo Oo OOo...

Oo OOo oOooo Oo OOo...

ആദ്യം വായിച്ചപ്പോള്‍ ചിരിയാണ് വന്നത്. പിന്നെ ആലോചിച്ചപ്പോള്‍, ഒരു വികൃതിയായിട്ടാണെങ്കിലും ആ പാരടി ഉണ്ടാക്കിയ ആളോട് എനിക്ക് മതിപ്പ് തോന്നിപ്പോയി. എന്ത് അസ്സലായിട്ടാണ് അയാള്‍ അത്  മെനഞ്ഞുണ്ടാക്കിയത്... അയാള്‍ നല്ലൊരു കലാകാരന്‍ തന്നെ എന്ന് സമ്മതിക്കാതെ വയ്യ.
ഇതൊക്കെ പറഞ്ഞപ്പോഴാ ഓര്‍ത്തത്‌. എന്റെ കയ്യില്‍ ഒരു കവിത ഇരിക്കുന്നുണ്ട്‌. അത് എഴുതിയത് ഞാനല്ല. ആരാണ് എഴുതിയത് എന്ന് എനിക്കൊരു പിടിത്തവും ഇല്ല. അത് എന്റെ കയ്യില്‍ എത്തിപ്പെട്ടിട്ട്  നാല് വര്‍ഷത്തിനു മീതെ ആയിക്കാണും.  ആ കവിത അടുത്ത പോസ്റ്റില്‍ ഞാന്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളിക്കാം. അതിനു അവകാശികള്‍ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കില്‍ എന്നെ അറിയിക്കുകയുമാകം.......

ഒരു നാള്‍ വരും

അമ്മയോടൊപ്പം ജോലി ചെയ്യുന്ന രണ്ടു ചേച്ചിമാരുണ്ട്‌. അതിലൊരാള്‍ അമ്മയുടെ പൂര്‍വ വിദ്യാര്ഥിയുമാണ്‌. ആ ചേച്ചിയുടെ ബാച്ച് എന്നെസംബന്ധിച്ചിടത്തോളം വളരെയധികം പ്രത്യേകതയുള്ള ഒരു ബാച്ചാണ്. കാരണം അവര്‍ ഡിഗ്രി ഫൈനല്‍ ഇയറിനു പഠിക്കുമ്പോള്‍ ടൂറുപോയപ്പോള്‍ അമ്മയ്ക്കായിരുന്നു അവരുടെ ചാര്‍ജ്. അമ്മയോടൊപ്പം (അന്ന് ആറാം ക്ലാസ്സില്‍ പഠിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്ന) ഞാനുംപോയിരുന്നു. DGP ശ്രീ ജേക്കബ്‌ പുന്നൂസിന്റെ സഹധര്‍മ്മിണി , റെബേക എന്ന റീബു  ആന്റിയായിരുന്നു കൂടെയുള്ള മറ്റൊരു ടീച്ചിംഗ്  സ്റ്റാഫ്‌. മദ്രാസിലേക്കുള്ള ആ യാത്ര ഒരിക്കലും മറക്കാനാകില്ല. എന്റെ ജീവിതത്തിലെ തന്നെ ഏറ്റവും നല്ല ചില ദിവസങ്ങളായിരുന്നു ആ ബാചിനോടോത്തുള്ള യാത്ര. സ്മാര്‍ട്ട്‌ & ബബ്ബ്ലിംഗ്  ആയിട്ടുള്ള സൂര്യച്ചേച്ചി, പേടിയുടെ ആശാത്തി നിഷിചേച്ചി, രാധികചേച്ചി, പെന്ഗ്വിനെപ്പോലെനടക്കുന്ന ഫര്ഹാനചേച്ചി, ഒരു ബനിയന്‍ കാരണം ചര്ച്ചാവിഷയമായ ജാന്സിചേച്ചി, സിജിച്ചേച്ചി, ടീനചേച്ചി, സ്മിതചേച്ചി...പിന്നെ പേര്ഓര്മയില്ലാത്ത പലരും............ ഇത്രയും അടിപൊളി, ഇത്രയും ജോളി, ഇത്രയും ഒതുരുംയുള്ള മറ്റൊരു ബാച്ച്  എന്റെ ജീവിതത്തില്‍ ഇതുവരെകണ്ടിട്ടില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ എനിക്കവരോട് ആദരവായിരുന്നു. ആ സ്നേഹബന്ധം ഇപ്പോഴും ഞാന്‍ കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്നുമുണ്ട്. ‍ ‍

ഇപ്പൊ അമ്മയുടെ കൂടെ ജോലി ചെയ്യുന്നുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞ ചേച്ചിമാര്‍ പക്ഷെ ഇപ്പോള്‍ അമ്മയുടെ കൂടെയല്ല, മുംബൈലാണ് ജോലി ചെയ്യുന്നത്. കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച അവര്‍ നാട്ടിലെത്തി. ഞങ്ങളെല്ലാവരും കൂടെ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് സിനിമയ്ക്കു പോകാറുണ്ട്. അതുപോലെ ഇത്തവണയും പോകാമെന്ന്തീരുമാനമായി. അങ്ങനെ ഒരു നാള്‍ വരും എന്ന സിനിമ കാണാന്‍ വണ്ടി ഞങ്ങള്‍ (2 ചേച്ചിമാര്‍, അമ്മ, അനിയത്തി, ഞാന്‍) മിഠായിത്തെരുവിലുള്ളരാധാ തീയറ്ററില്‍ പോയി. നോക്കിയപ്പോള്‍ നീണ്ട ക്യൂ. ബാല്കണി ടികറ്റൊന്നും കാണാന്‍ പോലും കിട്ടുന്നില്ല. അപ്പോള്പിന്നെ കാണുന്നതിനുമുന് ഞങ്ങള്‍ വിധിയെഴുതി: നല്ല സിനിമ തന്നെ.

ഇന്റെര്വല്ലു വരെ സിനിമ തകര്പ്പനായിരുന്നു. മോഹന്ലാല്‍-ശ്രീനിവാസന്‍ കൂട്ടുകെട്ടിന്റെ മായാജാല പ്രകടനങ്ങളായിരുന്നു. നല്ല കോമഡിഡയലോഗുകള്‍, ഗംഭീര അഭിനയം, നാം ചുറ്റിലും കാണുന്ന സാമൂഹിക പ്രശ്നങ്ങളുടെ ചലച്ചിത്രാവിഷ്കാരം. പക്ഷെ... ഇന്റെര്വെല്ലിനു ശേഷം മടുത്തുപോയി. അനാവശ്യമായി നീട്ടിവലിച്ചതായിട്ടാണ് എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടത്. പരമ ബോറായിരുന്നു. ക്ലൈമാക്സ്‌ പോക്കാണെങ്കില്‍ അതുവരെഗംഭീരമായിരുന്നിട്ടും വല്ല്യ കാര്യമൊന്നും ഇല്ല. ഇതിപ്പോള്‍ 'അമ്പലം വലുതാണ്‌, പക്ഷെ പ്രതിഷ്ഠ ഇല്ല' എന്നുള്ള അവസ്ഥയാണ്. എനീട്ടുപോയാലോഎന്നുവരെ ആലോചിച്ചു. പക്ഷെ അപ്പോഴേക്കും എന്റെ ഒരു സുഹൃത്തും, സഹോദര തുല്യനും, എന്ജിനിയര്‍ കൂടി ആയ ഒരു ഏട്ടന്‍ മെസ്സേജ് ചെയ്തു. ആള് മലര്വാടി ആര് ക്ലബ്‌ കണ്ടു ഇറങ്ങിയതെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. പിന്നെ കുറെ നേരത്തേക്ക് ഞന്‍ മലര്വാടി ആര് ക്ലബ്ബിന്റെ കഥമൊബൈലില്‍ മെസ്സേജ് ആയി വായിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു.  ഏതായാലും മലര്വാടിയെക്കുറിച്ചു ഏകദേശം ഊഹം കിട്ടി. അപ്പോള്‍ പിന്നെസിറ്റിയില്‍ മറ്റുള്ള തീയറ്റരിലൊക്കെ ഏതൊക്കെ പദമാണ് ഓടുന്നതെന്ന് ആലോചനയായി. ക്രൌണ്‍ തീയറ്ററില്‍ ബോള്ളിവുടിന്റെ താര റാണിആഞ്ജലീന ജോളിയുടെ SALT  ഇറങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. എനിക്കിപ്പോള്‍ സ്ടടി ലീവായതിനാല്‍ ഇഷ്ടംപോലെ സമയവും ഉണ്ട്. അപ്പോള്‍ ഇനി അടുത്തദിവസം SALT  കാണാന്‍ പോകാമെന്ന് മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു.

എന്നാലും, ഇങ്ങനെയൊരു തട്ടുപൊളിപ്പന്‍ പടത്തിനു ബാല്കണി ടിക്കറ്റുപോലും കിട്ടാനില്ല എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍... എല്ലാ സിനിമകളുടെയും അവസ്ഥഇതുപോലെ ആയതോണ്ട്  'തമ്മില്‍ ഭേദം തൊമ്മന്‍' എന്ന് കരുതി ജനങ്ങള്‍ കാണാന്‍ വന്നതായിരിക്കാം.‍

ഈ കോഴിക്കോടുകാരൊക്കെ നല്ല സ്നേഹമുള്ളവരാണ്. സാധാരണ ഗതിയില്‍ ഒരു ഷോ കഴിഞ്ഞു ഇറങ്ങുന്നവര്‍ അടുത്ത ഷോ ടിക്കറ്റിനു ക്യൂ  നില്ക്കുന്നവര്  സിനിമയെ കുറിച്ച് ഒരു ധാരണ നല്കാറുണ്ട്, രക്ഷപ്പെടുന്നവര്‍ രക്ഷപ്പെട്ടോട്ടെ എന്ന് കരുതി. എന്നാല്‍ ഇന്ന്  അങ്ങനെയൊന്നും സംഭവിച്ചില്ലല്ലോ. അല്ല, ആദ്യത്തെ ഷോ കണ്ടു ഇറങ്ങുന്നവരെ കാണാന്‍ പോലും ഞങ്ങള് സാധിച്ചില്ല. സെക്യൂരിട്ടിഅവരെയെല്ലാം മറ്റൊരു വഴിയിലെക്കൂടെയാണ് പുറത്തേക്കു കടത്തിയത്. ഇപ്പോഴാണ് അതിന്റെ ഗുട്ടന് പിടികിട്ടിയത്. ഹും... ഈ തീയറ്ററുകാര്മഹാ സൂത്രശാലികള്‍ തന്നെ.   ‍

പെട്ടെന്ന്  "പാടാന്‍ നിനക്കൊരു പാട്ട് തന്നെങ്കിലും..."എന്ന്  എം.ജി.സ്രീകുമാരേട്ടന്‍ പാടുന്നത് കേട്ട്. ഞാന്‍ ചിന്തയില്‍ നിന്നുണര് സ്ക്രീനിലേക്ക്നോക്കി. കുറെ പേരുകള്‍ എഴുതിക്കാണിക്കുന്നു. ആശ്വാസം... സിനിമ കഴിഞ്ഞു. അപ്പോഴേക്കും തീയട്ടരോക്കെ ഏകദേശം കാലിയായിരിക്കുന്നു. അവിടിവിടെ ചിലര്‍ വായും പൊളിച്ചു ഉറങ്ങുന്നുമുണ്ട്. അമ്മയും ഒരു ചേച്ചിയും പൂര കത്തിയടിയാണ് (സിനിമ കഴിഞ്ഞതുതന്നെ അറിഞ്ഞില്ലെന്നുതോന്നുന്നു). എന്തോ വലിയ ആപത്തു കണ്മുന്നില്‍ വന്നു പോയ ഒരു പ്രതീതിയായിരുന്നു അനിയത്തിയുടെ മുഖത്ത്. ഞങ്ങളോടൊപ്പമുള്ള ഒരു ചേച്ചിമാത്രംവളരെ എകാഗ്രതയോടുകൂടി സ്ക്രീനിലേക്ക്  നോക്കി ഇരിക്കുന്നു. എനിക്ക് ചേച്ചിയോട് സഹതാപം തോന്നി.
ഒരു കാര്യം പറയാന്‍ വിട്ടുപോയി. ഞാന്‍ ഈ സിനിമ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനിടയില്‍ (അതായിത് ഇന്റര്വെല്ലിനു മുന്; ഇന്റെര്വെല്ലിനുശേഷം ഞാന്‍ കണ്ടതേയില്ല) എന്റെ ഒരു ഫ്രണ്ട്  എനിക്കൊരു മെസ്സേജ് അയച്ചു "FLOWER THIEF " എന്ന്. പെട്ടെന്ന് ക്ലിക്ക് ചെയ്തില്ല. പിന്നെഎനിക്ക് മനസ്സിലായി അവന്‍ ഇന്നലത്തെ പോസ്റ്റ്‌ വായിച്ചു എന്ന്. ഞന്‍ സിനിമ കാണുകയാണെന്ന് തിരിച്ചു മെസ്സേജ് അയച്ചു. അപ്പോള്‍ അവന്റെമെസ്സേജ് വന്നു "ഈ സിനിമയെക്കുറിച്ച് നാളെ പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്തോളൂ" എന്ന്. അതുകൊണ്ട്, എന്റെ ആ സുഹൃത്തിനു ഞാന്‍ ഈ പോസ്റ്റ്‌  ഡെഡിക്കേറ്റ്  ചെയ്തുകൊള്ളുന്നു............‍

അന്ത പൂ മാതിരി താന്‍ അവളോട സിരി......

വളരെയധികം പ്രത്യേകതകളുള്ള ഒരു ഭാവപ്രകടനമാണ് ചിരി. അത്  മിക്കപ്പോഴും സന്തോഷത്തിന്റെയും സമാധാനത്തിന്റെയും പ്രതീകമാകം; ചിലപ്പോള്‍ കള്ളത്തരത്തിന്റെയും ചമ്മലിന്റെയും. ഒരു ചിരിയില്‍ ഒരായിരം വാക്കുകള്‍ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. വെറുമൊരു ചിരി ചിലപ്പോള്‍ ഒരുപാട്  ആശ്വാസം നല്‍കുന്നു (എന്നുവച്ച്  അസ്ഥാനത് കയറി ചിരിച്ചിട്ട് വായിലുള്ള പല്ലിന്റെ എണ്ണം കുറഞ്ഞാല്‍ ഞാന്‍ ഉത്തരവാദിയല്ല എന്നറിയിച്ചുകൊള്ളട്ടെ). ഉള്ളുതുറന്നു ചിരിക്കുന്നതിന്റെ സുഖം ഒന്ന് വേറെ തന്നെ ആണ്. എങ്കിലും നമുക്ക് ചുറ്റുമുള്ള പലരും ചിരിക്കാന്‍ പിശുക്ക് കാട്ടുന്നവരാണ്.

പലതരം ചിരികളുണ്ട് : പുഞ്ചിരി, പൊട്ടിച്ചിരി, വളിഞ്ഞ ചിരി, കള്ളച്ചിരി......  അതില്‍ ഒരു അസ്സല്‍ കള്ളച്ചിരിയുടെ ഉടമയാണ് ഈയുള്ളവള്‍. ആ ചിരി പലപ്പോഴും എനിക്കൊരു പാരയായി ഭവിചിട്ടുണ്ട്. ഞാന്‍ എത്ര സത്യസന്ധമായി ഒരു കാര്യം ചെയ്താലും, ചിലപ്പോഴൊന്നും ആരും എന്നെ വിശ്വസിക്കില്ല, എന്റെ മുഖത്തൊരു കള്ള ലക്ഷണം ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞിട്ട്. അപ്പോള്‍ ഞാന്‍ പറയും, "ആ കള്ളച്ചിരി എന്റെ കുഴപ്പമല്ല, Manufacturing Defect ആണ് ".ഒരിക്കല്‍ നിളയെ 'അടുത്തറിയാന്‍' വേണ്ടി പെര്‍മിഷന്‍ കിട്ടാന്‍ ഞങ്ങള്‍ ആറുപേര്‍ ഹോസ്റ്റല്‍ വാര്‍ഡനെ  സമീപിച്ചു. വെള്ളത്തില്‍ ഇറങ്ങരുതെന്ന കണ്ടീഷനോടെ സിസ്റര്‍ സമ്മതം മൂളി. നന്ദിസൂച്ചകമായി "ശരി സിസ്റര്‍" എന്ന് പറഞ്ഞു ഞാന്‍ അറിയാതൊന്നു ചിരിച്ചുപോയി. അപ്പോള്‍ സിസ്റര്‍ മറ്റു അഞ്ചു പേരോട് പറയുകയാ "നിങ്ങളെയൊക്കെ എനിക്ക് വിശ്വാസമാണ്, അനഘയെയാണ് എനിക്ക് പേടി. ആ കള്ളച്ചിരി കണ്ടില്ലേ".

അതൊക്കെ ആണെങ്കിലും ആ ചിരി കാണാന്‍ നല്ല ഭംഗിയാണെന്ന്  ഒരുപാടുപേര്‍ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അങ്ങനെ പറയുന്ന ദിവസങ്ങളൊക്കെ അര മണിക്കൂറോളം ഞാന്‍ കണ്ണാടിയുടെ മുന്‍പില്‍ നിന്ന് പല വിധത്തില്‍ ചിരിച്ചു പല ആംഗിളിലും നോക്കും. പക്ഷെ എനിക്ക് എന്റെ എല്ലാ ചിരിയും മഹാ പരമ ബോര്‍ ആയിട്ടാണ് തോന്നാറ്. ഒരിക്കല്‍ "Which is the feature in me that you like the best?"  എന്ന് ഞാന്‍ 25  കൂട്ടുകാര്‍ക്ക് മെസ്സേജ്  ചെയ്തു. അത്ഭുതമെന്നു പറയട്ടെ, അതില്‍ 22 പേരും പ്രദിപാദിച്ചത് എന്റെ ചിരിയെക്കുറിച്ചായിരുന്നു!(മറ്റു മൂന്നു പേര്‍ എന്റെ തൊലിക്കട്ടിയെക്കുറിച്ചും lol)

 

എന്റെ ചിരി പോലുള്ള പൂക്കള്‍

എന്റെ ചിരി പോലുള്ള പൂക്കള്‍

   
 ഈയടുത്ത് എനിക്കൊരുപാട് സന്തോഷമുണ്ടാക്കിയ ഒരു സംഭവം ഇവിടെ വിവരിക്കാം. ഞങ്ങളുടെ കോളേജില്‍ ഒന്നാം വര്‍ഷ വിദ്യാര്‍ഥികള്‍ ആദ്യമായി വന്ന ദിവസം. ഹോസ്റ്റലില്‍ നിന്നും വോളണ്ടിയറിങ്ങിന് ഞാന്‍ ഉള്‍പ്പടെ അഞ്ചു തേര്‍ഡ് ഇയര്‍ വിദ്യാര്‍ഥികളാണ്  പോയത് (പോക്കിരി വിദ്യാര്‍ത്ഥികളെ പിടിച്ചു വോളണ്ടിയറിങ്ങിന്  ഇട്ടാല്‍ പിന്നീട് റാഗിംഗ് പ്രശ്നം വന്നാല്‍ "വോളണ്ടിയറിങ്ങിന് നിന്നിരുന്ന ചേച്ചിയാണോ/ചേട്ടനാണോ റാഗ് ചെയ്തത്? " എന്ന് ചോദിച്ചാല്‍ ആളെ കണ്ടുപിടിക്കാന്‍ എളുപ്പമാവുമല്ലോ, അതായിരിക്കും മനജ്മെന്റിന്റെ ഉദ്ദേശം; പാവം ഞങ്ങള്‍). അന്നേ ദിവസം കാലത്തു മുതല്‍ വൈകീട്ട് എല്ലാ പരിപാടിയും കഴിയുന്നത്‌ വരെ ഞങ്ങള്‍ അവിടൊക്കെത്തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു. അന്ന് കാലത്തുമുതല്‍ ഞങ്ങള്‍ നോട്ടമിട്ടു വച്ചതായിരുന്നു സ്റ്റേജ്  ഡക്കറേറ്റ് ചെയ്യാന്‍ ഉപയോഗിച്ച പൂക്കള്‍. എന്ത് ഭംഗിയായിരുന്നെന്നോ അതു കാണാന്‍. പല വര്‍ണ്ണങ്ങളില്‍ അവ ഞങ്ങളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. പരിപാടിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് എല്ലാവരും പോയതിനു ശേഷവും ഞങ്ങള്‍ സ്റ്റേജിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റി നിന്ന്. അവസാനം കസേര എടുത്തുവെക്കുന്ന അണ്ണാച്ചിമാര്‍ മാത്രമേ ബാക്കിയുള്ളൂ എന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തിയ ഞങ്ങള്‍ ആ പൂക്കള്‍ ശേഖരിക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. എങ്കിലും ബാക്കി നാലുപേര്‍ക്കും മടി, ചമ്മല്‍, നാണം... അവര്‍ പൂ വേണ്ടെന്നു വച്ച് തിരിച്ചു നടക്കാന്‍ തുടങ്ങി. പക്ഷെ എനിക്ക് സഹിച്ചുനില്‍ക്കാനായില്ല. ഞാന്‍ ഓടിപ്പോയി എല്ലാ നിറത്തിലുമുള്ള ഓരോ പൂവ് എടുത്തു. രണ്ടു അണ്ണന്മാര്‍ എന്നെ നോക്കിചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാന്‍ ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ലാത്ത മട്ടില്‍ അവരെ നോക്കി തിരിച്ചും ചിരിച്ചു കൂട്ടുകാരുടെ അടുത്തേക്ക് ഓടി. അതിനിടയില്‍ ഒരണ്ണന്‍ മറ്റേ അണ്ണനോട്  പറയുന്നത് ഞാന്‍ കേള്‍ക്കുകയുണ്ടായി. അയാള്‍ പറഞ്ഞത് ഇതിനോട് സാമ്യമുള്ള എന്തോ ഡയലോഗ് ആണ് "അന്ത പൂ മാതിരി താന്‍ അവളോട സിരി"(സോറി, ഞാന്‍ തമിഴില്‍ ഭയങ്കര വീക്ക് ആണ്. അല്ലെങ്കിലും ഡയലോഗിന്റെ വ്യാകരണത്തില്‍ എന്തിരിക്കുന്നു. അയാള്‍ ഉദ്ദേശിച്ചത് എന്തായാലും മനസ്സിലായില്ലേ,,,). അതു കേട്ടപ്പോള്‍ എനിക്ക് എന്തെന്നില്ലാത്ത ആഹ്ലാദം തോന്നി.

കൂട്ടുകാരുടെ അടുത്തേക്ക് പോയപ്പോഴേക്കും അവരിലൊരാള്‍ പറഞ്ഞു "ആഹാ, നിന്റെ മുഖം ട്യൂബ് ലയ്റ്റ് പോലെ പ്രകാശിക്കുന്നുണ്ടല്ലോ. എന്താണാവോ കാര്യം." ഞാന്‍ വീണ്ടും ചിരിച്ചു. അപ്പോഴാണ്‌ അവര്‍ എന്റെ കൈയ്യിലെ പൂക്കള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചത്. അല്ലെങ്കിലും പൊതുവേ ഈ മലയാളികള്‍ക്കുള്ള പ്രശ്നമാണ്  എന്തെങ്കിലും തുടങ്ങാനുള്ള മടി. മറ്റാരെങ്കിലും ഒന്ന് തുടങ്ങിവച്ചാല്‍ പിന്നെ എല്ലാവരും അതേപടി ചെയ്യും. അതുതന്നെ ഇവിടെയും സംഭവിച്ചു. ഞാന്‍ പൂവെടുക്കുന്നതുവരെ എല്ലെണ്ണത്തിനും മടി,  ചമ്മല്‍, നാണം... ഇപ്പൊ ഒരു നാണവും ഇല്ലാതെ അവര്‍ ഓടിപ്പോയി ഏറ്റവും നല്ല പൂ എടുക്കാന്‍ വേണ്ടി അടികൂടുന്നു! എന്താ ചെയ്യാ...എന്റെ കൈയ്യിലുള്ള ആ പൂക്കള്‍ നോക്കുമ്പോള്‍ എന്റെ സന്തോഷം കൂടിക്കൂടി വന്നു. ഹോസ്റ്റല്‍ മുറിയില്‍ എത്തിയവശം ഒരു കുപ്പിയില്‍ വെള്ളം നിറച്ച് ആ പൂക്കളുടെ തണ്ട്  അതിനുള്ളില്‍ ഇറക്കിവച്ചു. എന്നിട്ട് അത് മേശയുടെ മേലെ വച്ച് കുറെ നേരം ഇത് തന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു......

 

ക്ലാസ്സില്‍ നിന്ന് ഒരു വാക്കൌട്ട്...

ക്ലാസ്സില്‍ നിന്ന് ഒരു വാക്കൌട്ട്...
ലോക സഭയില്‍ നിന്നും നിയമ സഭയില്‍ നിന്നുമൊക്കെ രാഷ്ട്രീയക്കാര്‍ വാക്കൌട്ട് നടത്താറുള്ളത്  സര്‍വസാധാരണമാണ്. അതൊക്കെ വായിക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ വിചാരിക്കാറുണ്ട് ഇവര്‍ക്കൊക്കെ വട്ടാണോ, വേറെ പണിയൊന്നും ഇല്ലേ, എന്നൊക്കെ. ഇക്കഴിഞ്ഞ ചൊവ്വാഴ്ച മുതല്‍ ഞാനും അവരെ സപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്തു തുടങ്ങി. ഗത്യന്തരമില്ലാതെ വരുമ്പോള്‍ വാക്കൌട്ട് മാത്രമേ രക്ഷയുള്ളൂ! എത്രയെന്നു വച്ചിട്ടാണ് ഒരു മനുഷ്യന്‍ സഹിക്കുക? എന്താ കാര്യം എന്നുവച്ചാല്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് ക്ലാസ് എടുക്കുന്ന ഒരു മിസ്സുണ്ട്, അടിപൊളിയായി പഠിപ്പിക്കും, പക്ഷെ, മിസ്സിന്റെ പ്രിന്‍സിപിള്‍സിനോട് ഒത്തുപോകാന്‍ നല്ല ബുദ്ധിമുട്ടാണ്.
എനിക്കൊരു പ്രത്യേക കഴിവുണ്ട്, എത്രയൊക്കെ നന്നാക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചാലും ഫസ്റ്റ്  ഇമ്പ്രഷന്‍ മഹാ മഹാ മോശമായിരിക്കും. വേണമെന്ന് വച്ചിട്ടല്ല. അങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചു പോകുന്നതാണ്. എങ്കിലും പിന്നീട് ആ തെറ്റിദ്ധാരണകളൊക്കെ മാറും; അതാണ്‌ അനുഭവം. എന്നാല്‍ നമ്മുടെ ഈ മിസ്സിന്റെ കാര്യത്തില്‍ അത് സംഭവിച്ചില്ല. കാരണം, ഫസ്റ്റ് ഇമ്പ്രഷന്‍ പോക്കാണെങ്കില്‍ പിന്നെ എന്തൊക്കെ ചെയ്താലും മിസ്സിന് നമ്മെക്കുറിച്ചുള്ള അഭിപ്രായം മാറാന്‍ പോകുന്നില്ല. എപ്പോഴും ആ കണ്ണിലൂടെ മാത്രമേ മിസ്സ്‌  നമ്മളെ കാണുകയുള്ളൂ. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഞാന്‍ എന്നും മിസ്സിന്റെ കണ്ണിലെ കരടായി നിലനിന്നു.

മൂന്നാം സെമെസ്ടറിന്റെ തുടക്കത്തില്‍ മിസ്സ്‌ ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സ്‌ ട്യുടര്‍ ആയിരുന്നു, ഒരു സബ്ജക്റ്റും എടുത്തിരുന്നു. എന്നും എന്നെയും എന്റെ ബെഞ്ചില്‍ ഇരിക്കുന്ന മറ്റു രെണ്ട്‌ പേരെയും മിസ്സ്‌ സ്ഥിരമായി പൊക്കുമായിരുന്നു. എവിടെവച്ചു കണ്ടാലും മിസ്സ്‌  ഒരുമാതിരി പുച്ചിച്ചു ചിരിക്കും. പക്ഷെ, ഞങ്ങളുടെ നിരന്തര പ്രാര്‍ഥനകിണ്ടായിരിക്കാം, മിസ്സ്‌ ഗര്‍ഭിണിയായി. വൈകാതെ മെറ്റെര്‍നിറ്റി  ലീവിനും പോയി. എന്നാല്‍ അഞ്ചാം സെമെസ്റ്ററില്‍ കഷ്ടകാലം എന്നെ വീണ്ടും പിടികൂടി. മിസ്സ്‌ തിരിച്ചുവന്നു... FULLY RELOADED !!! വന്നവശം മിസ്സ്‌ പറഞ്ഞ ഡയലോഗ്  എന്റെ കര്‍ണപുടങ്ങളില്‍ ഇപ്പോഴും മുഴങ്ങിക്കേള്‍ക്കുന്നു "നിങ്ങളൊക്കെ മാറിയിട്ടുണ്ടാകും, എന്നാല്‍ ഞാന്‍ പഴയ ഞാന്‍ തന്നെ ആണ്; ഒട്ടും മാറിയിട്ടില്ല". വന്ന അന്നു തന്നെ മിസ്സ്‌ എന്നെ ഒന്ന് ചൊറിഞ്ഞു. മിസ്സ്‌ ക്ലാസ്സ്‌ എടുത്തു കഴിയാറായപ്പോള്‍ ഞാന്‍ തല വെറുതെ ഡസ്കിന്റെ മുകളില്‍ ഒന്ന് ചായ്ച്ചു. മിസ്സ്‌ അതു കണ്ട്  എന്നെ എഴുന്നേല്‍പ്പിച്ചു നിര്‍ത്തി.

മിസ്സ്‌   : തല വേദന ഉണ്ടോ?
ഞാന്‍ : നോ മിസ്സ്‌
മിസ്സ്   : ഇന്നലെ രാത്രി ഉറങ്ങാതിരുന്നോ?
ഞാന്‍ : നോ മിസ്സ്‌
മിസ്സ്‌   : എന്റെ ക്ലാസ്സ്‌ അത്രയ്ക്കും ബോറാണോ?
ഞാന്‍ : നോ മിസ്സ്‌
മിസ്സ്‌   : മുഖം കഴുകി വന്നിരുന്നോ. ഇനി ഞാന്‍ ഇങ്ങനെ കണ്ടാല്‍ പിന്നെ ക്ലാസ്സില്‍ ഇരിക്കണ്ടിവരില്ല. പിടിച്ചു പുറത്താക്കും.
ഞാന്‍ : യെസ് മിസ്സ്‌

അടുത്ത ദിവസവും മിസ്സ്‌ ക്ലാസ്സില്‍ വന്നു. ക്ലാസ്സൊക്കെ എടുത്തു കഴിഞ്ഞു. ബെല്‍ അടിക്കാന്‍ പത്ത് മിനിട്ട് ബാക്കിയുണ്ട്. മിസ്സ്‌ ഒരു ഒഴിഞ്ഞ ബെഞ്ചില്‍ വെറുതെ ഇരിക്കുകയാണ്. ഞാന്‍ വീണ്ടും വെറുതെ ഒന്ന് തല ചായ്ച്ചു. അപ്പോഴേക്കും മിസ്സ്‌ അറ്റന്റന്‍സ് എടുക്കാന്‍ തുടങ്ങി. അന്ജാമത്തെ റോള്‍ നമ്പര്‍ ആയതിനാല്‍ എനിക്ക് കിടന്നിടത്തുനിന്ന് എണീക്കാന്‍ പറ്റും മുന്‍പേ മിസ്സ്‌ എന്റെ നമ്പര്‍ വിളിച്ചു. കിടക്കുന്നത് കണ്ടു.

മിസ്സ്‌ ആക്രോശിച്ചു : GET OUT

പിന്നെ വേറെ ചോദ്യവും പറച്ചിലും ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അനുസരണയുള്ള കുട്ടിയായി ഞാന്‍ സ്ഥലത്തുനിന്നു എഴുന്നേറ്റ് പുറത്തേക്കു നടന്നു. ആ നടത്തം അവസാനിച്ചത്‌ ഹോസ്റ്റലില്‍ എന്റെ മുറിയിലാണ്. ഇന്റെര്‍വലിനു 10 മിനിട്ട് മുന്‍പേ ഞാന്‍ ഹോസ്റ്റലില്‍ എത്തി. അവിടെ ഇരുന്നു പഠിച്ചു. ഈ നേരം ക്ലാസ്സില്‍ ഇരുന്നിരുന്നെങ്കില്‍ ആ സമയം നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയേനെ. എങ്ങനെ നോക്കിയാലും എനിക്കു ലാഭം!

ഉച്ച ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചു ക്ലാസ്സില്‍ കയറിയപ്പോള്‍ പട പൊരുതി വിജയിച്ച ധീരനായ പടയാളിയെ സ്വീകരിക്കുന്നപോലെയാണ് എല്ലാവരും എന്നെ സ്വീകരിച്ചത്. ഞാന്‍ പുറത്തു പോകുന്നത് കണ്ടു മിസ്സ്‌ വായ പൊളിച്ചു നിന്നു എന്നാണ് എനിക്കു കിട്ടിയ റിപ്പോര്‍ട്ട്‌. ആണ്‍കുട്ടികള്‍ പോലും മിസ്സിന്റെ ക്ലാസ്സില്‍ ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചെയ്യാറില്ല. മിസ്സ്‌ കരുതിയിട്ടുണ്ടാവുക ഞാന്‍ മിസ്സിനോട് "സോറി മിസ്സ്‌, ഐ വോണ്ട്  റിപീറ്റ് ഇറ്റ്‌" എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു ക്ലാസ്സില്‍ത്തന്നെ ഇരിക്കും എന്നായിരിക്കും. പാവം മിസ്സ്‌. എന്തായാലും ഇനി  വീട്ടില്‍ നേരത്തെ പോകണമിങ്കില്‍, അല്ലെങ്കില്‍ ഫുട്ബോള്‍ മാച്ച് കളിക്കാന്‍ പോകണമെങ്കില്‍, അവസാനത്തെ പീരീഡ്‌ മിസ്സിന്റെ ക്ലാസ്സ്‌ കട്ട്‌ ചെയ്യാന്‍ ക്ലാസ്സിലുള്ള ബോയ്സ് പുതിയ അടവ് പഠിച്ചു: ഡസ്കിന്റെ മുകളില്‍ തല ചായ്ക്കുക!

ഉള്ളിന്റെയുള്ളില്‍ എനിക്കൊരു വിഷമം... ഞാന്‍ എന്നാലും അങ്ങനെ ചെയ്യണ്ടിയിരുന്നില്ല. പക്ഷെ അപ്പോഴത്തെ ഒരു വാശിക്ക് അങ്ങ് ഇറങ്ങിപ്പോയതാണ്.

ക്ലാസ്സില്‍ കയറിവന്നപ്പോള്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു: എന്നാലും, വന്നിട്ട് രണ്ടു ദിവസം കൊണ്ട് മിസ്സ്‌ എന്നെ GET OUT അടിച്ചില്ലേ...

പിന്നില്‍നിന്നു ബോയ്സ് റപ്രസന്റെടീവ് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു : എന്താടീ അനഘാ, നമ്മള്‍ ആണ്‍കുട്ടികള്‍ ഇങ്ങനെയൊക്കെ പറഞ്ഞാലോ...

മിസ്സ്‌ നിന്നെ GET OUT അടിച്ചതല്ലല്ലോ, മിസ്സിനോട് പ്രതിഷേധിച്ച്‌ നീ WALK OUT നടത്തിയതല്ലേ............

ആന്‍ ഐഡിയ കാന്‍ ചേഞ്ച്‌ യുവര്‍ ലൈഫ്

മനുഷ്യന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ശത്രു പേടിയാണെന്ന് പണ്ടാരോ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് (ചിലപ്പോള്‍ ഞാന്‍ തന്നെയായിരിക്കും). എന്തെങ്കിലുമൊരു പേടി ഇല്ലാത്ത മനുഷ്യര്‍ വളരെ വിരളം. ചിലര്‍ക്ക് പേടി പ്രേതത്തിനെ, ചിലര്‍ക്ക് ഇരുട്ടിനെ, മറ്റു ചിലര്‍ക്ക് പലതരം ജന്തുക്കളെ... അങ്ങനെ പേടികള്‍ പലവിധം.

ദൈവത്തെയല്ലാതെ മറ്റൊന്നിനെയും ഭയപ്പെടുന്നില്ല എന്ന് വീരവാദം പറയുന്ന ഒരു വ്യക്തിയാണ് ഈയുള്ളവള്‍. എന്നാല്‍, അധികമാരും അറിയാത്ത ഒരു പേടി എന്റെയുള്ളില്‍ ഭദ്രമായി ഞാന്‍ കൊണ്ടുനടക്കുന്നു.  അതെ, ഞാന്‍ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ ഭയക്കുന്നത് അധ്യാപക വര്‍ഗ്ഗത്തെയാണ്‌. ഒരു നിറഞ്ഞ സദസ്സിന്റെ മുന്‍പില്‍ പെട്ടെന്നൊരു പാട്ട് പാടാനോ നൃത്തം ചെയ്യാനോ പ്രസംഗിക്കാനോ പറഞ്ഞാല്‍ മടി കൂടാതെ ഞാന്‍ ചെയ്യും. എന്തിന്, സിംഹത്തിന്റെ മടയിലേക്ക് കയറിച്ചെല്ലാന്‍ പറഞ്ഞാല്‍ പോലും ഞാന്‍ ചെയ്തേക്കും. എന്നാല്‍, കുറെ ടീച്ചേ ഴ്സ് ഇരിക്കുന്ന സ്റ്റാഫ്‌ റൂമിലേക്ക്‌ കയറിച്ചെന്ന് എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാന്‍ പറഞ്ഞാല്‍ എന്റെ ഹൃദയം ഒന്നു പതറും. അധ്യാപകരും നമ്മെപ്പോലെ മനുഷ്യര്‍ തന്നെയാണെന്നും അവര്‍ നമ്മെ പിടിച്ചു തിന്നുകയൊന്നുമില്ലെന്നും പലതവണ മനസ്സിനെ പറഞ്ഞു ബോധ്യപ്പെടുത്താന്‍ നോക്കി, എങ്കിലും ഈ പേടിയുടെ കാരണം എന്താണെന്നും അതിനു പരിഹാരമെന്താണെന്നും കണ്ടുപിടിക്കാന്‍ ഇതുവരെ സാധിച്ചിട്ടില്ല എന്നുള്ളതാണ് വാസ്തവം. ചിലര്‍ പറഞ്ഞേക്കാം അധ്യാപകരോട് കൂടുതല്‍ ഇടപഴകിയാല്‍ ഈ പേടി മാറുമെന്ന്. പക്ഷെ, അതുകൊണ്ടൊന്നും എന്റ പേടി മാറാന്‍ സാധ്യതയില്ല. കാരണം ഞാന്‍ ജനിച്ചതു തന്നെ ഒരു അധ്യാപക കുടുംബത്തിലാണ്. മാത്രമല്ല, സ്കൂളില്‍ പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് മിക്കപ്പോഴും ക്ലാസ്സ്‌ റെപ്രസെന്റെടിവ്ആയതിനാലും ക്ലുബുകളിലെയും മറ്റു എക്സ്ട്രാ കരികുലര്‍ പരിപാടികളിലെയും സജീവ പ്രവര്‍ത്തകയായിരുന്നതിനാലും എന്നെ പഠിപ്പിക്കുന്ന പല അധ്യാപകരും അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും പൂര്‍വ്വ വിദ്യാര്‍ഥികളായിരുന്നതിനാലും, ദിവസവും മൂന്നുനാലു തവണയെങ്കിലും സ്റ്റാഫ്‌ റൂമിലേക്ക്‌ കയറിച്ചെല്ലാനും അധ്യാപകരോട് ഇടപഴകാനുമുള്ള നിര്‍ഭാഗ്യം സിദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ എന്റെ പേടി കൂടിക്കൂടി വന്നതേ ഉള്ളു. ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണെങ്കിലും "പൊന്നു" എന്നു ഞാന്‍ വിളിക്കുന്ന എന്റെ ഏറ്റവും അടുത്ത സുഹൃത്ത്‌ എന്റെ അധ്യാപികയായിരുന്നു! വീട്ടിലും സഹപാഠികള്‍ക്കിടയിലും ചര്‍ച്ചാവിഷയമായ, കൊച്ചു കൊച്ചു സന്തോഷങ്ങളും വലിയ വലിയ വിഷമങ്ങളും സമ്മാനിച്ച ആ സൗഹൃദം മറ്റൊരു കഥയാണ്...

ഇവിടെ പറഞ്ഞുവന്നത് എന്താണെന്നുവച്ചാല്‍,അധ്യാപകരോട് പെരുമാറുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ എന്നും ഒരു അകലം സ്ഥാപിക്കാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. 
എന്നിരുന്നാലും ഞങ്ങളുടെ ഹോസ്റ്റലില്‍ താമസിക്കുന്ന ഒരു ടീച്ചറെ എനിക്ക് ഒരുപാടൊരുപാട് ഇഷ്ടമായിരുന്നു. ആ മിസ്സിനോട് ഒരിക്കലെങ്കിലും മര്യാദയ്ക്ക് ഒന്ന് സംസാരിക്കണം എന്ന് ഭയങ്കര ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നു.

ഹോസ്റ്റലില്‍ എന്നും രാത്രി 9 മണിക്ക് ശേഷം എല്ലാ നിലയിലും ഓരോ ടീച്ചേഴ്സ് അറ്റെന്ടെന്‍സ് എടുക്കാന്‍ വരുന്ന പതിവുണ്ട്. രണ്ടാം വര്‍ഷം ബി.ടെക്കിനു പഠിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ എന്റെ മുറി പഴയ ബില്‍ടിങ്ങില്‍ ഒന്നാമത്തെ നിലയിലായിരുന്നു. അത്ഭുതമെന്നു പറയട്ടെ, അവിടെ എന്നും രാത്രി ഒന്‍പതു മണിക്ക്  അറ്റെന്ടെന്‍സ് എടുക്കാന്‍ വന്നത് ആ ടീച്ചര്‍ ആണ്. ഒരു വര്‍ഷം മുഴുവന്‍ എന്നും കാണുമെങ്കിലും ഒരിക്കല്‍ പോലും മിസ്സിനോട് സംസാരിക്കാന്‍ എനിക്ക് സാധിച്ചില്ല. ഞാന്‍ മുന്‍പേ പറഞ്ഞ ആ ഒടുക്കത്തെ പേടിയായിരിക്കാം എന്നെ അതില്‍ നിന്നും പിന്തിരിപ്പിച്ചത്.
മിസ്സിന്റെയും എന്റെയും ഇടയില്‍ എന്നുമുള്ള സംഭാഷണം ഒരു ചിരിയിലും ഈ ഡയലോഗിലും അവസാനിക്കും 

      മിസ്സ്‌  : രണ്ടുപേരും പ്രസന്റ് അല്ലെ?  

      ഞാന്‍ : അതെ മിസ്സ്‌

വളരെ പെട്ടെന്ന് ആ കൊല്ലം കടന്നു പോയി. പുതിയ കൊല്ലവര്‍ഷം എല്ലാവരുടെയും മുറിയും റൂം-മേറ്റിനെയും എല്ലാം മാറ്റും. അപ്പോള്‍ ഒന്നാം നിലയില്‍ നിന്നും ചിലപ്പോള്‍ രണ്ടാം നിലയില്‍, അല്ലെങ്കില്‍ പുതിയ ബില്‍ഡിങ്ങിലെ ഒന്നാം നിലയില്‍ ആയിരിക്കും മാറ്റുക. അവിടെയൊക്കെ അറ്റെന്ടെന്‍സ് എടുക്കാന്‍ വരുന്നത് വേറെ ടീച്ചേഴ്സാണ്. പിന്നൊരിക്കലും എന്റെ മിസ്സിനോട് സംസാരിക്കാന്‍ നല്ലൊരു ചാന്‍സ് കിട്ടിയെന്നു വരില്ല. (ആ മിസ്സിനെ ഞാന്‍ "എന്റെ മിസ്സ്‌" എന്നും, എന്റെ കൂട്ടുകാര്‍ "Anuന്റെ മിസ്സ്‌" എന്നുമാണ് വിളിക്കാറ്.)

മിസ്സിനോട് മുട്ടാന്‍ എന്റെയൊരു സുഹൃത്താണ് ഈ ഐഡിയ പറഞ്ഞു തന്നത്.

മിസ്സ്‌ അറ്റെന്ടെന്‍സ് എടുക്കാന്‍ വരുമ്പോള്‍ ചോദിക്കുക "മിസ്സ്‌, മിസ്സിന്റെ വീടെവിടെയാണ്?". അപ്പോള്‍ മിസ്സ്‌ പറയും "ഏറണാകുളത്താണ്, എന്തേയ് ചോദിച്ചത്?" അന്നേരം പറയണം "ഒന്നൂല്യ, മിസ്സിനെപ്പോലെ ഒരാളെ കോഴിക്കോട്ടു വച്ച് കണ്ടു. അതാ ചോദിച്ചേ..." (മിസ്സിന്റെ വീട് എറണാകുളത്ത് എവിടെയാണെന്നൊക്കെ കൃത്യമായി എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. എന്നാലും...)

ആ ഐഡിയ എനിക്ക് നന്നേ ബോധിച്ചു. എന്റെ മിസ്സിനോട് അത്രെയെങ്കിലും സംസാരിക്കാന്‍ കഴിയുമല്ലോ. സന്തോഷമായി ഗോപിയേട്ടാ...

മുറിയില്‍ മറ്റാരും ഇല്ലാത്ത ഒരു ദിവസം ഞാന്‍ ഈ ഐഡിയ പ്രയോഗിക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചു(ആരെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കില്‍ അവര്‍ എന്നെ കളിയാക്കി ചിരിപ്പിചാലോ...).

"ആന്‍ ഐഡിയ കാന്‍ ചേഞ്ച്‌ യുവര്‍ ലൈഫ്" എന്ന് പറയുന്നത് ചുമ്മാതല്ല എന്ന് ആ ദിവസം ഞാന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. എങ്ങനെയെന്നു പറയാം.

അന്നത്തെ ദിവസം മിസ്സ്‌ അറ്റെന്ടെന്‍സ് എടുത്തുകഴിഞ്ഞു നടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ആ ഐഡിയ പ്രയോഗിച്ചു. സാധാരണ ഗതിയില്‍ ആ സംഭാഷണം അവിടെവച്ചു നില്‍ക്കണ്ടാതാണ്. കൂടിപ്പോയാല്‍ മിസ്സ്‌ പറയും

"എന്നെ ആയിരിക്കില്ല ഇയാള്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ടാവുക. ഇയാള്‍ടെ വീട് കോഴിക്കോട്ടാണോ?".

എന്നാല്‍ എന്നെ ഞെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് മിസ്സ്‌ ചോദിച്ചു

"എന്നാണു കണ്ടത്? വെക്കേഷന്റെ സമയത്താണോ?"

മിസ്സിന്റെ മുഖം അത്ഭുതം കൊണ്ട് തുടുക്കുന്നത് ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു. 

ശങ്കിച്ചുകൊണ്ട് ഞന്‍ പറഞ്ഞു

"ആണെന്ന് തോന്നുന്നു മിസ്സ്‌, ഓര്‍മ്മയില്ല."

"വെക്കേഷനു 2 ആഴ്ച ഞാന്‍ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. നിങ്ങളുടെ ഡിപ്പാര്‍ട്ട്മെന്റിലെ ഒലീന മിസ്സും ഷൈനി മിസ്സും ഞങ്ങളുടെ ഡിപ്പാര്‍ട്ട്മെന്റിലെ 2 ടീചേഴ്സും ഞാനും കൂടി NITല്‍ ഒരു കോഴ്സ് അറ്റന്‍ഡ് ചെയ്യാന്‍ വന്നിരുന്നു. എവിടുന്നാ കണ്ടത്?"

എന്തുത്തരം കൊടുക്കും? പിന്നെ ഞാന്‍ ആലോചിച്ചു, തൃശ്ശൂരില്‍ നിന്നും NITല്‍ എത്തണമെങ്കില്‍ എന്തായാലും സിറ്റി വഴി പോകണം. ഞാന്‍ പറഞ്ഞു

"ടൌണില്‍ നിന്ന് കണ്ടതുപോലെയാണ് തോന്നിയത്"

"ടൌണില്‍ ഞങ്ങള്‍ ഒന്നുരണ്ടു തവണ പോയിരുന്നു. ടൌണില്‍ എവിടെ വച്ചാണ് കണ്ടത്?"

മിസ്സിന് എന്തായാലും കോഴിക്കോടിനെക്കുറിച്ച് അത്യാവശ്യം വിവരം ഉണ്ടെന്നു മനസ്സിലായി. ഇനി പറയാന്‍ പോകുന്ന ഉത്തരങ്ങളില്‍ വല്ല പിഴവും ഉണ്ടെങ്കില്‍ ഇതുവരെ കെട്ടിപ്പടുത്തതൊക്കെ വെള്ളത്തില്‍ വരച്ച വര പോലെ ആയിപ്പോകും. വീണ്ടും ആലോചന.
സിറ്റിയില്‍ വരുന്ന ഒരാള്‍ എന്തായാലും മിഠായിതെരിവില്‍ പോകാതിരിക്കാന്‍ ചാന്‍സ് ഇല്ല. ഒരു ഊഹാപോഹത്തില്‍ ഞാന്‍ അടിച്ചുവിട്ടു

"മിസ്സ്‌... SMStreetലെങ്ങാനും... പോയിരുന്നോ...?"

മുഴുമിപ്പിക്കുന്നതിനു മുന്‍പേ മിസ്സ്‌ ആവേശത്തോടെ പറഞ്ഞു

"ഉവ്വ്, രണ്ടു തവണ പോയിരുന്നു. ഒരിക്കല്‍ ടീച്ചേഴ്സിന്റെ കൂടെ, പിന്നൊരിക്കല്‍ മേമ്മയുടെ കൂടെ. എപ്പോഴാ കണ്ടത്? പകലാണോ രാത്രിയാണോ?"

ഞാന്‍ നിന്നു വിയര്‍ക്കാന്‍ തുടങ്ങി. എത്ര നേരമാണ് ഒരാളുടെ മുഖത്തു നോക്കി ഇങ്ങനെ കള്ളം പറയുക? പിന്നെയും പിന്നെയും ആലോചന...
മറ്റുള്ള ടീച്ചേഴ്സിന്റെ കൂടെയായിരുന്നെങ്കില്‍ അവരെ ആരെയും കാണാതെ എന്റെ മിസ്സിനെ മാത്രം കണ്ടെന്നു പറയുന്നത് അത്ര വിശ്വസനീയമല്ല. മേമ്മയുടെ കൂടെയായിരുന്നെങ്കില്‍ സിറ്റുവേഷന്‍ ഓക്കെ. കോഴിക്കോട് പരിചയമില്ലാത്ത മറ്റുള്ള ടീച്ചേഴ്സിന്റെ കൂടെ എന്തായാലും രാത്രി കറങ്ങാന്‍ പോകില്ല. അപ്പൊ മേമ്മയുടെ കൂടെ രാത്രി ആയിരിക്കും പോയിട്ടുണ്ടാവുക.
പക്ഷെ അതില്‍ വേറൊരു പ്രശ്നം... മിസ്സ്‌ കരുതില്ലേ ഞാന്‍ രാത്രി മുഴുവന്‍ മിഠായിതെരിവില്‍ കറങ്ങിയടിക്കലാണ് പണിയെന്നു...? ഞാന്‍ എവിടെയും തൊടാതെ പറഞ്ഞു

"സന്ധ്യ സമയത്താണോ മിസ്സ്‌ പോയത്?"

"അതെ, പക്ഷെ ഷോപ്പിംഗ്‌ ഒക്കെ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ രാത്രിയായി."

ഞാന്‍ ധൈര്യമായി പറഞ്ഞു

"ഞാന്‍ ഷോപ്പിംഗ്‌ കഴിഞ്ഞു വീടിലേക്ക്‌ മടങ്ങുമ്പോഴാണ് മിസ്സിനെ കണ്ടത്"

പിന്നെ മിസ്സ്‌ മിഠായിതെരിവിനെക്കുറിച്ച് പറയാന്‍ തുടങ്ങി. അതൊക്കെ ജനറല്‍ ടോപിക്സ് ആയതോണ്ട് ഞാനും വച്ചു കാച്ചി. കോഴിക്കോടിനെക്കുറിച്ച് മിസ്സും ഞാനും പൊക്കിപ്പൊക്കി പറയാന്‍ തുടങ്ങി. എന്റെ അന്തരംഗം അഭിമാനപൂരിതമായി! ചോര ഞരമ്പുകളില്‍ തിളച്ചു!

മിസ്സ്‌ വീണ്ടും ചോദിച്ചു

"കോഴിക്കോട് എവിടെയാ ഇയാളുടെ വീട്?"

"മലാപ്പറമ്പ് എന്ന സ്ഥലത്താണ് എന്റെ വീട്. മിസ്സിന്റെ മേമ്മയുടെ വീടെവിടെയാ?"

"എന്റെ മേമ്മയുടെ വീട് കാരന്തൂരാണ്."

"ഞങ്ങളുടെ സ്ഥലം അങ്ങോട്ട്‌ പോകുന്ന വഴിയാണ്."

"ഓ, ഞാന്‍ കേട്ടിട്ടുണ്ട്... ഏതു സ്കൂളിലാണ് പഠിച്ചത്?"

" St.Joseph's AIGHSS ലാണ് ഞാന്‍ 10th വരെ പഠിച്ചത്."

"എന്റെ മേമ്മയുടെ മക്കള്‍ പഠിക്കുന്നത് Veda Vyasa Vidyalaya ത്തിലാണ്."

"മിസ്സ്‌, എന്റെ അനിയത്തിയും പഠിക്കുന്നത് അതേ സ്കൂലിലാണ്! 8thല്‍. ആ സ്കൂളിന്റെ തൊട്ടടുത്താ ഞങ്ങളുടെ വീടും!"

"ആണോ? എന്റെ മേമ്മയുടെ മകളും പഠിക്കുന്നത് 8thലാണ്! അനിയത്തിയുടെ പേരെന്താണ്?"

"അവള്‍ടെ പേര് അളക പി. മിസ്സിന്റെ മേമ്മയുടെ മോള്‍ടെ പേരെന്താണ്? ഞാന്‍ എന്റെ അനിയത്തിയോട് ചോദിച്ചുനോക്കാം."

"എന്റെ മേമ്മയുടെ മോള്‍ടെ പേര് ഗായത്രി കെ.ആര്‍. എന്നാണ്. ഞാന്‍ അവളോടും ചോദിച്ചു നോക്കാം."

പിന്നെയും ഞങ്ങളുടെ സംസാരം നീണ്ടുപോയി. വീട്ടുകാരെക്കുറിച്ചും നാട്ടുകാരെക്കുറിച്ചും പഠിച്ച സ്കൂള്‍, കോളേജ്, എന്നിങ്ങനെ പലതിനെക്കുറിച്ചും ഞങ്ങള്‍ അന്ന് സംസാരിച്ചു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തു മിസ്സ്‌ അറ്റെന്ടെന്‍സ് എടുത്തു കഴിഞ്ഞില്ല എന്ന്. സമയം 9 :30 ആകാറായി. ഞാന്‍ മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ പറഞ്ഞു

"എന്നാല്‍ ശരി മിസ്സ്‌ "

ശരിയെന്നു പറഞ്ഞു മിസ്സ്‌ മുന്‍പോട്ടു നടന്നു.സന്തോഷവും ആശ്വാസവും കൊണ്ട് എന്റെ ഹൃദയം തുള്ളിച്ചാടി! പെട്ടെന്ന് മിസ്സ്‌ തിരിച്ചുവന്നു ചോദിച്ചു

"അല്ല, എന്റെ പേരറിയില്ലേ?"

അറിയില്ലേ എന്നോ? നല്ല കഥ... നാഴികയ്ക്ക് നാല്‍പ്പതു വട്ടം "എന്റെ മിസ്സ്‌" എന്ന് പറഞ്ഞു നടക്കുന്ന എന്നോട് തന്നെ മിസ്സ്‌ ആ ചോദ്യം ചോദിക്കരുതായിരുന്നു. വാസ്തവത്തില്‍ "എന്റെ മിസ്സ്‌" എന്ന് പറഞ്ഞു നടന്നു മിസ്സിന്റെ ശരിയായ പേര് മറന്നു പോയോ? ഏയ്, ഇല്ല. നല്ല വ്യക്തമായി ഓര്‍മ്മയുണ്ട്.

മിസ്സിനോട് പറഞ്ഞു

"ഓ...പിന്നെ......അറിയാം. മിസ്സിന് എന്റെ പേര് അറിയുമോ?"

ആ ചോദ്യത്തിന് പ്രസക്തിയില്ല. കാരണം മിസ്സാണ് എന്നും അറ്റെന്ടെന്‍സ് എടുക്കുന്നത്. എങ്കിലും ചുമ്മാ ചോദിച്ചെന്നേ ഉള്ളൂ. മിസ്സിന്റെ മുഖത്ത് 1000W ചിരി മിന്നി. മിസ്സ്‌ പറഞ്ഞു

"ഓ...പിന്നെ......അറിയാം."

മിസ്സ്‌ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് നടന്നു നീങ്ങി.

അന്നെനിക്ക് ലോകം കൈയ്യടക്കിയ സന്തോഷമായിരുന്നു. അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് ഒരു കള്ളവും അതിനു മീതെ പ്രതീക്ഷിക്കാതെ ഒരമ്പത് കള്ളങ്ങളും പറയേണ്ടി വന്നെങ്കിലും, ഇന്നിപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ കണ്ടുമുട്ടിയാലുള്ള സംഭാഷണം ഒരു ചിരിയിലും 

      മിസ്സ്‌   : രണ്ടുപേരും പ്രസന്റ് അല്ലെ? 

      ഞാന്‍ : അതെ മിസ്സ്‌

ഈ ഡയലോഗിലും അവസാനിക്കുന്നില്ല. ഇതാണ് പറയുന്നത് "ആന്‍ ഐഡിയ കാന്‍ ചേഞ്ച്‌ യുവര്‍ ലൈഫ്". ഈ തകര്‍പ്പന്‍ ഐഡിയ സംഭാവന ചെയ്ത എന്റെ സുഹൃത്തിനു ഒരായിരം നന്ദി...

എന്റെ മിസ്സ്‌ ഈ ബ്ലോഗ്‌ വായിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നെനിക്കറിയില്ല. എന്നെങ്കിലും ഈ ബ്ലോഗ്‌ മിസ്സിന്റെ മുന്നില്‍ വന്നുപെട്ടാല്‍, അല്ലെങ്കില്‍ ആരെങ്കിലും പറഞ്ഞറിഞ്ഞാല്‍, മിസ്സിനോട് എനിക്ക് പറയാനുള്ളത്......   

പ്രിയപ്പെട്ട മിസ്സ്‌ ,

ഇന്ന് ഞാന്‍ തകര്‍ത്തത് വിശ്വാസമാണ്... മിസ്സിന് എന്റെ മേല്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന വിശ്വാസം... പക്ഷെ ഇതു പറയാതിരുന്നാല്‍ അതിലും വലിയ വിശ്വാസ വഞ്ചനയായിപ്പോകില്ലേ ... ദയവു ചെയ്തു ഈ കാരണം കൊണ്ട് മിസ്സിന് എന്നോടുള്ള അടുപ്പം കുറയ്ക്കരുതേ... എന്നെ വെറുക്കരുതേ...

ക്ഷമ അര്‍ഹിക്കാത്ത കൊടും പാതകമാണോ ഞാന്‍ ചെയ്തത് എന്നൊന്നും എനിക്കറിയില്ല. പക്ഷെ എനിക്കുറപ്പാണ്, മിസ്സ്‌ ഇതൊക്കെ ഒരു തമാശയായി എടുത്ത് എന്നോട് ക്ഷമിക്കും എന്ന്...

കാരണം... മിസ്സ്‌  "എന്റെ മിസ്സ്‌" അല്ലേ.........!!!!!!